Αποστόλου: «Έλεγα ότι θα έρθει κρίση και μου έλεγαν ότι είμαι απαισιόδοξος και γκαντέμης»

«Δε φταίει η τηλεόραση. Φταίει το ότι κάποιος τρελός εκεί πάνω -δεν ξέρω ποιος είναι. .. ο Θεός; Κάποιος άλλος;- έχει βάλει το ρολόι στο πολύ γρήγορο κι αυτό που προβάλλεται έπειτα από μία ώρα δεν ισχύει. Στο θέατρο, επειδή πάντα θα μιλάς για τον άνθρωπο, ο άνθρωπος είναι σταθερή αξία... Μπορεί κάποια πράγματα να έχουν αλλάξει, αλλά η ψυχή θα είναι η ίδια. Στην τηλεόραση, επειδή περιγράφεις καταστάσεις, δεν έχεις την πολυτέλεια να συζητήσεις για το ψυχογράφημα κάποιου ανθρώπου. Θέλουμε νε δούμε κάτι ανάλαφρο. Νιώθω ότι αυτό που συμβαίνει εκεί έξω εγώ δεν το ξέρω. Ακούω δηλαδή διάφορα ονόματα μαγαζιών, τα οποία δεν τα γνωρίζω» τόνισε στο Super tv.
-Παλαιότερα, όμως, βγαίνατε συνέχεια, σας βλέπαμε στα κοσμικά...
«Όλη την ώρα έξω ήμουν. Τώρα δε θέλω. Αυτή τη στιγμή, αν μου πείτε «βγες έξω», θα σας πω καλύτερα να μου φυτέψετε μια σφαίρα στο κεφάλι. Δεν μπορώ! Νιώθω ότι αν χάσω κάποιες στιγμές των παιδιών, τα οποία θα φύγουν πολύ γρήγορα από τα χέρια μου, θα το μετανιώσω πολύ ακριβά. Θέλω να ζήσω με αυτά και είναι το καλύτερο που έχει συμβεί στη ζωή μου! Δε με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή πώς θα διασκεδάσω. Εγώ διασκεδάζω με το μπουσούλημα του μικρού και τη χαζομάρα του μεγάλου. Η τηλεόραση μιλάει για τον έρωτα, για τον οποίο μιλούν τα σίριαλ. Εγώ για ποιον έρωτα να συζητήσω; Δε με αφορά! Έχω τον άνθρωπο μου, έχω τα παιδιά μου. Ο έρωτας μου είναι μέσα στην οικογένεια μου πια! Όταν έγραφα τους Δυο ξένους, είχα αλλάξει πέντε έξι ερωτικούς συντρόφους! Κι ο Αλέξανδρος το ίδιο... Άρα ήμαστε σε μία συνεχή ανανέωση, κραιπάλη και κυνηγητό, το οποίο σου έδινε ιδέες. Εγώ από τι να πάρω ιδέες τώρα; Από το πώς μπουσουλάει ο γιος μου, ο Πάρης;»
-Τι προτείνετε λοιπόν; .,
«Ο πιτσιρικάς που φλερτάρει είναι εκείνος που θα φέρει στην τηλεόραση τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται οι σχέσεις αυτή την εποχή. Εγώ τον κωδικό με τον οποίο επικοινωνούν τα πιτσιρίκια δεν τον έχω. Κι αυτό είναι πολύ έντιμο. Γιατί έντιμα ξεκίνησα και έντιμα θέλω να τελειώσω στον χώρο. Και τον καιρό που γράφαμε το Κόκκινο δωμάτιο κι εγώ ήμουν στο Παρίσι και ο Αλέξανδρος εδώ, ένιωθα ότι κουβαλούσα πράγματα, συ-γκινήσεις και επιρροές που μου έβγαιναν.»
-Συνεπώς, υπάρχει χώρος και για τα πιο νέα παιδιά...
«Το λέω χρόνια τώρα. Είχα πει να φτιάξουμε σοβαρές σχολές σεναρίου και να διδάξουμε όλοι εμείς οι παλιοί, που έχουμε μια χρησιμότητα, γιατί ο ιστός είναι ίδιος. Αυτό το λέω εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Όπως έλεγα ότι θα έρθει κρίση και με κοιτούσαν όλοι και μου έλεγαν ότι είμαι απαισιόδοξος και γκαντέμης.»