Το πρώτο βιβλίο της ΣταματίναςΤσιμτσιλή είναι έτοιμο! Πάρτε μια γεύση…

Το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της έχει τον τίτλο «Το λιμάνι» και σε αυτή η πρωταγωνίστρια, η Λήδα, ανακαλεί την γνωριμία και τον γάμο της με τον σύζυγό της, τον Ορέστη. ««Κάθε φορά που κοίταζε τον Ορέστη, ένιωθε ευλογημένη. Ήταν ο άντρας που την έκανε να ξαναπιστέψει στον έρωτα, να νιώσει ότι θέλει να κάνει οικογένεια και να μοιραστεί κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία. Στην αγκαλιά του ξεχνούσε όσα τη φόβιζαν και την είχαν πονέσει στο παρελθόν και δεν ήταν λίγα. Μέχρι να τον γνωρίσει η ζωή της έμοιαζε με διαδρομή σε τρενάκι δρόμου. Από την πρώτη στιγμή όμως , ένιωσε με τον Ορέστη ένα αίσθημα ασφάλειας που δεν το άλλαζε με τίποτα πάνω στην Γη. Αυτός ο άνδρας ήταν δικός της. Το ήξερε από την αρχή που διασταυρώθηκαν οι ματιές τους. Ακόμη και όταν της έκανε πρόταση γάμου, ήταν σαν να την περίμενε από την ημέρα που γεννήθηκε. Αυτή η νέα σελίδα στην ζωή της θα την οδηγούσε στη λύτρωση και αυτό δεν το χαράμιζε με τίποτα στον κόσμο. Πως μπορείς άλλωστε να αμφισβητήσεις τα ολοφάνερα και αυτονόητα; Πως μπορείς να προσπεράσεις μια πόρτα που οδηγεί στον παράδεισο όταν για χρόνια ολόκληρα είσαι εγκλωβισμένος στην κόλαση;
«Η Λήδα σηκώθηκε αποφασιστικά από την μπαμπού πολυθρόνα όπου είχε βυθιστεί στις σκέψεις της, πήγε κοντά του και τον ψιθύρισε με μη χροιά ηδονική: "Αγκάλιασέ με, Ορέστη". Εκείνος δεν έχασε λεπτό. Την έκλεισε στην αγκαλιά του και άρχισε να τη φιλάει παθιασμένα. Της έβγαλε τη μικροσκοπική σατέν ρόμπα και εξερεύνησε κάθε γωνιά του κορμιού της , που φλεγόταν από επιθυμία. Ο έρωτάς τους ήταν φωτιά. Κάθε φορά που τον ένιωθε μέσα της, αισθανόταν γεμάτη. Σαν να υπήρχε μόνο για εκείνον. Σαν να ήταν ένα μουσικό όργανο που περίμενε να, αφεθεί στα χέρια του. Έτσι όπως βρισκόταν από πάνω του, έφτασε γρήγορα στην κορύφωση: Τα βογκητά της μέχρι τη στιγμή της ολοκλήρωσης έμοιαζαν με μουσική από ραδιόφωνο που κάποιος είχε ξεχάσει ανοιχτό. Το τελευταίο βέβαια που την ενδιέφερε ήταν ποιος μπορεί να την άκουγε. Η Λήδα και ο Ορέστης έμειναν αγκαλιασμένοι για ώρα. Δεν ήθελαν να απομακρυνθούν από την ηδονή που μόλις είχαν μοιραστεί. Το ελάχιστο φως στη βεράντα ερχόταν από τον ουρανό και το ολόγιομο φεγγάρι. Ήταν όμως αρκετό για να φωτίσει την καλοκαιρινή νύχτα».

Πηγή: Πρώτο Θέμα