Γιάννης Ζουγανέλης: «Στην Ελλάδα οι κωμικοί θωρούνται ότι υπηρετούν το δράμα»

«Εάν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δεν θα μελετούσα τον μαρξισμό με τον τρόπο που το έκανα. Συνειδητοποίησα ότι είναι μια τεράστια ουτοπία, όχι όμως γιατί δήθεν δεν εφαρμόζεται. Αλλά γιατί, ακόμα και ο Μαρξ αν ζούσε τώρα, δεν θα έγραφε αυτόν τον μαρξισμό. Έχουμε μείνει στάσιμοι στους παλιούς και ο κόσμος προχωράει. Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να ταυτιστώ με το αριστερό κίνημα κι ας ήμουν εξωκοινοβουλευτικός. Έχασα την επαναστατική λογική μου μέσα από την οργανωμένη ένταξη. Πίστευα τότε επίσης στη δικτατορία του προλεταριάτου, ίσως επειδή ο πατέρας μου ήταν εργάτης. Εσύ θα ήθελες ένας υδραυλικός, για παράδειγμα, να σε κυβερνήσει; Εγώ δεν θέλω τώρα πια. Τότε ήθελα. Είχα πιστέψει. Ήμουν διαφορετικός σε πολλά επίπεδα και ήταν φυσιολογικό. Οι άνθρωποι όσο πιο πολύ εκτιθέμεθα στην αλήθεια μας τόσο πιο κοντά ερχόμαστε στην έννοια "άνθρωπος". Εγώ λοιπόν ήμουν έτσι», δήλωσε στο Πρώτο Θέμα και συνέχισε: «Γι' αυτό και καμιά φορά, όταν πετυχαίνω επαναλήψεις από εκπομπές της δεκαετίας του '90, στεναχωριέμαι. Διότι βλέπω ότι δεν έχω αυτή την αθωότητα που είχα τότε, γιατί δεν με ένοιαζε τι θα πει ο άλλος. Τώρα με νοιάζει τι θα πει ο άλλος. Θέλω επιτέλους να δει και την άλλη πλευρά μου. Τον ψυχικό μου κόσμο και τον πνευματικό. Συλλήβδην στην Ελλάδα οι κωμικοί θεωρούνται υποδεέστεροι από κάποιους άλλους που υπηρετούν αποκλειστικά το δράμα. Για μένα υποδεέστεροι είναι οι άλλοι, διότι δεν υπάρχει πιο σοβαρό πράγμα από την κωμικότητα»