Σταμάτης Φασουλής: «Δεν μπήκα στο θέατρο. Ήμουν εκ γενετής εκεί»

«Δεν μπήκα στο θέατρο. Ήμουν εκ γενετής εκεί. Με πήγαν 2,5 χρονών στο θέατρο και όταν γύρισα στη Σαλαμίνα, στο χωριό μου, δεν είπα "θα γίνω ηθοποιός", αλλά "είμαι ηθοποιός". Απαιτούσα απ' όλους να με αντιμετωπίζουν ως ηθοποιό. Είχα τον ασυμμάζευτο. Δεν ήξερα τι είναι θέατρο. Έβλεπα κάτι φωτογραφίες στις εφημερίδες που έπαιρνε ο θείος μου. Έβλεπα τον Μινωτή με τις χλαμύδες στην Επίδαυρο, πήρα κι εγώ ένα σεντόνι, το τύλιξα πάνω μου, μπουρδουκλώθηκα, έπεσα κάτω και μου μπήκαν τα κάτω δόντια στα πάνω ούλα. Έγινα σαν γουρούνι. Μου λέγανε όλα τα παιδάκια "γουρούνι, γουρούνι, κοίτα ένα γουρούνι, γουρούνι είναι" και γελάγανε. Αλλά μετά πέρασε. Κι εγώ αγόγγυστα στον Γολγοθά του θεατρίνου σήκωσα τον σταυρό του γουρουνιού» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
Ακόμα και τη στιγμή που μιλά εξακολουθεί να ερμηνεύει ρόλους. «Έτσι πρέπει να κάνουμε. Αλλιώς είναι βαριά η ζωή, αφόρητη. Άμα δεν έχεις τέτοια στολίδια -γλωσσικά ή πνευματικά- τι να το κάνεις; Έτσι να ζεις, σαν κτήνος; Να λες τα πράγματα με τ' όνομά τους; Είναι βαρετό, θανατηφόρο. Χρειάζεται ένα παιχνίδι με τα σώματα, με τα βλέμματα, με τις λέξεις, με την τέχνη, με την ποίηση. Δεν έκανα ποτέ ό,τι έκαναν οι περισσότεροι άνθρωποι. Οι περισσότεροι ήταν εκείνοι που αποφάσισαν να σταυρώσουν τον Χριστό. Ο δήμος αποφάσισε ότι πρέπει να πεθάνει ο Σωκράτης. Η πλειοψηφία. Αυτό δεν σημαίνει ότι έκανε το σωστό, αλλά το "πιστεύω" της».
Είναι ευτυχισμένος; «Δεν νομίζω ότι είμαι ευτυχισμένος, αλλά ούτε δυστυχής. Είμαι άνθρωπος που περνάει τη ζωή του. Οπως όλοι».