Χρήστος Λούλης: «Τα περί «αστυνοµίας θεάτρου» είναι φασιστικά πράγµατα»

Ο ηθοποιός ο οποίος δεν ξέρει να μασάει τα λόγια του και όταν μιλάει, λέει τα πράγματα με το όνομά τους, όταν ερωτήθηκε για τη βράβευση Ρουβά αλλά και τα όσα αργότερα δήλωσε η Χρυσούλα Διαβάτη, ξεκαθάρισε τη θέση του. Διαβάστε παρακάτω τι ακριβώς είπε...

Τελικά, δεν είναι όλοι οι ρόλοι για όλους τους ηθοποιούς;

«Όχι. Απλώς υπάρχουν ηθοποιοί που µπορούν να επισκεφτούν κάποιες περιοχές πολύ ευκολότερα από τους άλλους».

Ούτε και το θέατρο είναι για όλους όσοι θέλουν να δοκιµαστούν σε αυτό; Αναφέροµαι στις πρόσφατες δηλώσεις της Χρυσούλας ∆ιαβάτη, αλλά και σε µία παλαιότερη, δική σου, όταν έλεγες πως «δεν κάνουµε το ίδιο πράγµα µε τη Ζέτα Μακρυπούλια»...

«Και η δική µου δήλωση είχε παρερµηνευτεί πάρα πολύ. Ακόµα και αυτοί που µε υπερασπίζονταν, υπερασπίζονταν κάτι που δεν είπα... Εγώ είµαι της άποψης ότι όποιος θέλει να δοκιµαστεί στο θέατρο, έχει κάθε δικαίωµα να το κάνει. Η περίπτωση της βράβευσης του Ρουβά, όµως, ήταν φάουλ. Μπορεί να ήταν πολύ καλός ως ∆ιόνυσος -δεν είδα την παράσταση και είναι αδικία για αυτόν να γίνεται σούσουρο για κάτι που δεν έχουν δει οι περισσότεροι-, αλλά, εφόσον µιλάµε για Βραβείο Αρχαίου ∆ράµατος και όχι Πρωτοεµφανιζόµενου στο Αρχαίο ∆ράµα, η βράβευση αποτελεί µία πολιτική πράξη που δίνει λάθος σήµα στους νέους ηθοποιούς ή σε εκείνους που έχουν αφιερωθεί στο είδος εδώ και χρόνια. ∆εν µπορώ να συµφωνήσω εντελώς µε τη ∆ιαβάτη -τα περί «αστυνοµίας θεάτρου» είναι φασιστικά πράγµατα- αλλά καλό είναι καµιά φορά κάποιος να τα λέει... Και ύστερα, ποιος δίνει τα βραβεία (που δεν τα γουστάρω, µεταξύ µας, και ας έχω πάρει δύο) και µε ποια κριτήρια; Είναι κριτήριο το ότι χειροκροτείσαι από τον κόσµο; Μα ο κόσµος έχει χάσει το κριτήριό του».

Τι εννοείς;

«Μπορεί να παρεξηγηθώ λίγο µε αυτό που θα πω, αλλά ο κόσµος είχε καλύτερο κριτήριο το '50 και το '60, όταν µια µεγάλη και συµπαγής αστική τάξη έβλεπε περισσότερο θέατρο, εγκλωβισµένο, έστω, στα στεγανά του Εθνικού και του Θεάτρου Τέχνης. Πήγαινε στην Επίδαυρο να ακούσει την Παξινού. Όχι να χειροκροτήσει τον εαυτό του επειδή κατάφερε και πήγε στην Επίδαυρο, στην περίπτωση που η «σοβαρή» παράσταση που ανέµενε να δει αποδεικνυόταν νούλα».