Γιάννης Γιοκαρίνης: «Υπήρξε μια εποχή που τα λεφτά με βρήκανε. Δεν τα κυνήγησα»

«Θυμάμαι έντονα τα πάρτυ στα οποία έπαιζα για πρώτη φορά μουσική, στα μέσα της δεκαετίας του '60. Παιδάκι εγώ. Αυτές ήταν οι πρώτες μου εμφανίσεις σε κόσμο. Ακόμα έχω στο στόμα μου τη γεύση του βερμούτ και των φιστικιών. Βερμουτάκι με την νταμιτζάνα από την κάβα και φιστικάκια που μας έφερναν οι μανάδες μας. Πού να βρούμε τα λεφτά εμείς; Αυτές οι μνήμες είναι τα πλούτη μου. Γιατί τα πλούτη δεν είναι στην τσέπη μας αλλά στην ψυχή μας. Ασε τα λεφτά. Είναι για να περνάμε! Κρίμα στους ανθρώπους που έχουν βάλει στόχο τα χρήματα. Και δεν φιλοσοφώ τώρα. Από μικρός το έχω μέσα μου αυτό. Μπορώ να ζήσω με εκατομμύρια και χωρίς μία. Το έχω αποδείξει αυτό» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
Τι εννοεί; «Υπήρξε μια εποχή που τα λεφτά με βρήκανε. Δεν τα κυνήγησα. Κάποια στιγμή, όμως, ένιωσα ότι έχασα τον εαυτό μου. Είχα ενοχληθεί και από κάποιους ανθρώπους γύρω μου. Είδα ότι ο ένας πήγαινε να φάει τον άλλον και άρχισα να μαζεύομαι. Είδα όμως ότι χάνω και τον εαυτό μου. Και εκεί δυσκολεύτηκα. Είπα στον εαυτό μου: "Στοπ, Γιάννη. Αν χάσω εμένα, τι θα κάνω; Θα ζήσω παρέα με τα εκατομμύρια; Οχι"».