Ελένη Ράντου: «Έχω κουραστεί να φοβάμαι»

«Έχω κουραστεί να φοβάμαι! Και είπα: «Ας έρθει ό,τι είναι να έρθει. Κουράστηκα πια να φοβάμαι! Τα τελευταία χρόνια ο φόβος μου 'χει πάρει τόσα κομμάτια ονείρων με έναν τρόπο υποσυνείδητο που είπα: «Δεν αντέχω άλλο να φοβάμαι μην πτωχεύσουμε!». Αυτός ο φόβος του «τώρα θα κατέβουμε κι άλλον πάτο» με έχει εξοντώσει. Ας δούμε λοιπόν τον πάτο του καζανιού! Και δεν αντέχω να φοβάμαι όχι από ηρωισμό αλλά από κούραση. Δεν με νοιάζει πια τίποτα, έχω γίνει λίγο ufo. Και, κυρίως, δεν εμπιστεύομαι όσους με φοβίζουν! Διότι είναι απάνθρωπο ένα πολίτη για έξι χρόνια να φοβάται την καταστροφή». Γιατί έχει έρθει η καταστροφή. Και αυτή ζούμε. Σαν να είσαι καρκινοπαθής και να φοβάσαι να ανάψεις το φιδάκι μην τυχόν και είναι καρκινογόνο», λέει στο Πρώτο Θέμα και συνεχίζει: «Έχω νιώσει πώς είναι να διαψεύδεσαι, πώς είναι χάνεις ανθρώπους απ' τη ζωή σου. Δεν το θεωρώ, όμως, χρεοκοπία αυτό, βρίσκω ότι είναι πολύ φυσιολογικό. Καταλαβαίνω ότι οφείλει να τα περάσει. Ακόμη και την πιθανή κατάθλιψη που μπορεί να πέρασα, τώρα εγώ τη βλέπω σαν εφόδιο, σαν «κοίτα πόσα πράγματα έμαθες περνώντας αυτό το πράγμα!». Ακόμη και τώρα που θυμάμαι να μη θέλω να ξυπνάω, να μη θέλω την ημέρα που έρχεται, επειδή ίσως κατάφερα και βγήκα απ' αυτό, νιώθω ότι είναι «ευλογημένη» εμπειρία. Κουράστηκα πια να κλαίω. Και επειδή ήρθαν οι αντικειμενικές δυσκολίες, αυτές οι μικρές προδοσίες μου φαίνονται πια λίγες. Είναι τόσο πιο σημαντικά και τόσο πιο
σοβαρά αυτά που μας συμβαίνουν σήμερα που, ειλικρινά, δεν θα δώσω πλέον χρόνο σε κάποιον που επιβουλεύεται την ύπαρξη μου ή που μιλά¬ει άσχημα για μένα. Κάποτε, όμως, αυτό μπορούσε να με τρελάνει!»