Η εξομολόγηση του Αδαμαντίδη: «Ένιωθα ότι κουφάρι πάει στον πάτο κι εγώ “έφευγα”....»

Ποια ήταν η δεύτερη φορά που κινδύνεψες;

«Ήταν η φορά που είχε ένα μπουρίνι με­σοπέλαγα, που μου πήρε από τα χέρια ένα σκάφος που είχα, ιστιοπλοϊκό, και έμεινα χωρίς σωσίβια, τίποτα... Ήμουν μόνος. Ήταν μια δύσκολη στιγμή, αλλά αποφάσισα να κάνω την προσπάθεια μου, να βγω έξω κολυμπώντας από το να αφεθώ και να πάω στον πάτο της θάλασσας. Όταν είπα ότι αφήνομαι, γιατί δεν γινό­ταν να τα καταφέρω, αφού ήταν πολύ μακριά η παραλία και από την άλλη φύσαγε και πήγαινε μέσα το σκάφος».

Τι ένιωσες εκείνη τη στιγμή;

«Αισθάνθηκα μια ευεξία ότι το κουφάρι πάει στον πάτο κι εγώ “έφευγα” και πήγαινα επάνω. Μια άλλη αίσθηση, ένα περίεργο πράγμα που δεν μπορείς να το φανταστείς. Μετά μου ήρθε στο μυαλό ο γιος μου ο πρώτος που είχα μικρό τότε, και είπα ότι δεν “φεύγω”, έχω υποχρέωση να ζήσω. Πήρα δύναμη και βγήκα έξω», δήλωσε στο περιοδικό «Λοιπόν».