Ελευθερία Αρβανιτάκη: Το ταξίδι ζωής στην Ακτή Ελεφαντοστού και η απαισιοδοξία

Τι τραγουδάς, Ελευθερία; Για τον έρωτα, για αυτά που πρέπει να ελπίζουµε, για εκείνα που φοβόµαστε;

«Τραγουδώ, µε σεβασµό, αισθήµατα που δεν µε αφορούν -αλλά θεωρώ µεγαλειώδη-, αισθήµατα που µε λιώνουν σαν να µεταφράζουν εµένα και περισσότερο από όλα τραγουδώ έναν λίγο πιο εσωτερικό εαυτό».

Υπήρξε κάποια στιγµή που άλλαξες κεφάλαιο; Που αισθάνθηκες ότι έχεις φτάσει κάπου και ότι είσαι ασφαλής;

«Όταν έχεις φτάσει κάπου, κάτι κλείνει. Και δεν είσαι καθόλου ασφαλής».

Τον Σεπτέµβριο του 2010 πήγες στην Ακτή Ελεφαντoστού ως πρέσβειρα της ελληνικής εκστρατείας υπέρ της εξάλειψης του νεογνικού τετάνου. Τι διδάχτηκες από εκείνη την εµπειρία;

«∆εν µου αρέσει να ωραιοποιώ τα πράγµατα. Εκεί κατάλαβα ότι δεν υπάρχει και πολλή ελπίδα. Όχι άµεσα, τουλάχιστον. Άρα, τι κάνουµε; Ο καθένας κάνει αυτό που η ψυχή του ορίζει, κάτι που θα είναι καλό για τον εαυτό του και για έναν άλλον. Εγώ ένιωσα ότι αυτό που κάναµε τότε µε τη Unicef, για τα εµβόλια, το νερό, τον θηλασµό, ήταν πολύ καλό. Αλλά όλη αυτή η προσπάθεια είναι λίγη µπροστά σε αυτό που συµβαίνει. Σταγόνα στον ωκεανό. Όµως, αξίζει τον κόπο έστω κι αυτή η σταγόνα».

Πηγή: Real