Το δράμα της Κωνσταντίνας: «Ελπίζουμε να βρούμε τον αγνοούμενο πατέρα μου για να τον θάψουμε»

Ξεπερνιέται ποτέ αυτό το σοκ, του να βλέπεις να σκοτώνονται μεταξύ τους ακόμα και συγγενείς; Και πώς αυτό σε επηρεάζει στη μετέπειτα πορεία σου;

«Όχι δεν ξεπερνιέται. Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω πώς επίδρασε σε μένα. Ήταν τόσα πολλά μαζεμένα και πιστεύω πως βγαίνουν στην αύρα του ανθρώπου. Το ότι έχει μια θλίψη η ματιά μου δεν είναι τυχαίο. Κι εκτός από αυτά που έζησα, έχω κι έναν αγνοούμενο πατέρα. Οπότε ίσως όλα αυτά είναι πράγματα που σκληραίνουν τον άνθρωπο και τον κάνουν αγωνιστικό, αλλά στο βάθος φυσικά πάντα υπάρχουν κι οι ευαισθησίες. Μου φαίνεται πολύ έντονο σαν συναίσθημα όλο αυτό, διότι είναι κάτι που δεν το έχω ζήσει».

Ειδικά λέγοντάς μου για τον πατέρα σου που είναι ακόμη αγνοούμενος προσπαθώ να διαχειριστώ πώς είναι αυτό το συναίσθημα. Για πόσα χρόνια υπήρχε η ελπίδα ότι θα τον ξαναδείς;

«Υπήρχε για πολλά χρόνια η ελπίδα. Περνώντας όμως ο καιρός ελπίζουμε πια να μπορέσουμε να τον βρούμε σε κάποιο ομαδικό τάφο, όπως έχουν βρεθεί εκεί πολλοί αγνοούμενοι πολέμου, για να μπορέσουμε να τον θάψουμε. Το θέμα είναι πως έχουμε ζήσει κι ένα δεύτερο «Αττίλα» στην Κύπρο, με το οικονομικό ζήτημα. Αυτό που μας φοβίζει είναι πως θα γίνει και εδώ το ίδιο, αν και εγώ πλέον δεν φοβάμαι γιατί δεν έχω να χάσω τίποτα πια. Ό,τι ήταν να χάσω το έχασα».

Πηγή: tralala