Ελένη Τσολάκη: «Ζούμε σε μια εποχή που, αν δεν συμβιβαστείς, δεν μπορείς να προχωρήσεις »

«Είναι το ιδανικό. Αλλά όταν έχεις βρει τις ισορροπίες σου, μπορείς να αντεπεξέλθεις μια χαρά, όταν το ένα από τα δύο δεν πηγαίνει και τόσο καλά. Επειδή είμαι άνθρωπος της συντροφιάς και της ασφάλειας, αισθάνομαι καλύτερα όταν μου πηγαίνουν καλά και τα δύο. Όταν θες να τα συνδυάσεις, μπορούν να συνδυαστούν, αυτό πιστεύω. Αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι γύρω σου και εσύ να μπορείς να το διαχειριστείς αυτό. Η αλήθεια είναι πως αυτός ο συνδυασμός τις περισσότερες φορές δεν έχει συμβεί στη ζωή μου, δηλαδή δεν μου έχουν πάει και τα δύο καλά. Παρ’ όλα αυτά το δουλεύω, γιατί θεωρώ πως, αν το θέλεις πολύ, μπορεί να συμβεί. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που ενδιαφέρονται μόνο για την επαγγελματική τους επιτυχία και σου λένε «θέλω να γυρνάω στο σπίτι μου και να μη με περιμένει κανείς». Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Είμαι στην «απέναντι», σε εκείνη που μπορεί να δουλεύω πολύ, αλλά όταν επιστρέφω σπίτι, θέλω να βρω τον άνθρωπό μου, να ηρεμήσω, να πω δυο κουβέντες. Είμαι άνθρωπος της συντροφιάς» τόνισε στο People η Ελένη Τσολάκη.
-Άρα έχεις στο μυαλό σου το γάμο. Έχεις βάλει κάποιο χρονικό περιθώριο στον εαυτό σου για να παντρευτείς;
«Όχι, αν και δεν σου κρύβω πως, όσο μεγαλώνω, το σκέφτομαι. Δεν βάζω χρονοδιάγραμμα, ούτε θα αγχωθώ για το αν και πότε θα συμβεί αυτό. Με ενδιαφέρει απλά να είμαι όσο το δυνατόν πιο σίγουρη όταν θα κάνω αυτό το βήμα.»
-Έτσι όπως βλέπεις τον εαυτό σου, μεγαλώνοντας, θα μπορούσες να συμβιβαστείς; Αφού, στην τελική, δεν υπάρχει τίποτε τέλειο.
«Ο πρίγκιπας, που λέμε. Ζούμε σε μια εποχή που, αν δεν συμβιβαστείς, δεν μπορείς να προχωρήσεις, αν και πολλοί είναι εκείνοι που εμφανίζονται απόλυτοι στα «θέλω» τους. Δυστυχώς, αισθάνομαι πως δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο που μπορώ να συμβιβαστώ εις γνώσιν μου, που να ξέρω πως τώρα θα πρέπει να κάνω ένα βήμα πίσω. Δεν είμαι άνθρωπος που συμβιβάζεται. Είμαι άνθρωπος που πάει κόντρα σε αυτά και όπως μου βγει. Αν μου βγει, μου βγήκε. Αν δεν μου βγει, σημαίνει πως κάποιος λόγος υπήρχε και κάτι δεν έγινε όπως θα έπρεπε. Έχω μεγαλώσει με το σκεπτικό της μαμάς μου και της γιαγιάς μου, πως οι γυναίκες θα πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω. Μπορώ να το κάνω, αν αισθάνομαι πως έχω από τον άλλον όλα τα υπόλοιπα που θέλω. Θέλω το ρομαντισμό μου, το παραμύθι μου. Πολλές φορές τρομάζω όταν βγαίνω έξω και βλέπω πώς έχουν διαμορφωθεί οι ανθρώπινες σχέσεις. Και δεν είμαι 50 και 60 ετών, αποκομμένη από όλα. Ζω στο σήμερα. Τρομάζω που οι άνθρωποι έχουν γίνει τόσο κυνικοί και έχει χαθεί το παραμύθι. Δεν θέλω να πιστέψω πως δεν υπάρχει αυτό το ρομαντικό. Και δεν θέλω να το πιστέψω ακόμη κι αν φάω τα μούτρα μου. Δεν με πειράζει. Αυτό είναι και ζωή, σε όλα τα επίπεδα. Να χαρείς, να στενοχωρηθείς, να αποτύχεις, να πετύχεις. Ποτέ δεν με τρόμαξε όλο αυτό. Και για αυτό υπάρχουν και οι κακές στιγμές στη ζωή μας, για να εκτιμάμε τις όμορφες.»
-Πολλές φορές ωραιοποιούμε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας. Το έχεις κάνει; Και όταν το έκανες, ήταν εν γνώσει σου;
«Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι καταλαβαίνουμε από πολύ νωρίς τι συμβαίνει στη ζωή μας και τι ακριβώς μπορούμε να περιμένουμε από τους ανθρώπους, σε όλα τα επίπεδα. Και θεωρώ πως θέλουμε λίγο να το «φτιάξουμε» και να ζήσουμε μέσα σε αυτό. Από την άλλη, θεωρώ πως είμαι τυχερή στη ζωή μου, γιατί όσοι ήταν και είναι δίπλα μου μου έδωσαν ό,τι καλύτερο είχαν και ακριβώς το ίδιο έκανα κι εγώ. Οπότε δεν θεωρώ πως το έχω ωραιοποιήσει για να ζω στο παραμύθι μου.»