Γιάννης Πάριος: «Ο Πυθαγόρας ήταν αδελφός μου»

«Θα έχω μαζί μου όλο το καλάθι. Γεμάτο. Και με τα γλυκά και με τα ξινά...» τόνισε στο Καρφί.

-Και νησιώτικα;

«Βέβαια...»

-Και ερωτικά του '5Ο;

«Απαραιτήτως.»

-Και Καλδάρα, Κατσαρό, Βασιλειάδη, Βίρβο, Πυθαγόρα...

«Γίνεται αλλιώς;»

-Και Λοίζο, Χαρχάκο και Παπαδόπουλο;

«Δεν θα αποκλείσουμε τίποτα.»

-Αισθάνεστε τυχερός που συνυπήρξατε με εμπνευσμένους δημιουργούς, σε μια εποχή που ανθούσε η δισκογραφία;

«Όλβιος... ευλογημένος. Ήταν ανάγκη, τρέλα, πάθος για μένα να ξεθυμάνω. Να ξεφουσκωθώ -όχι να σπάσω- το μπαλόνι που είχα μέσα μου. Και να φουσκώσει ξανά και ξανά, για να ακολουθήσει π ίδια διαδικασία.»

-Δάσκαλοι στο «φούσκωμα» του μπαλονιού;

« Όλοι τους οι σπουδαίοι, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, ο καθένας με τον τρόπο του. Κυρίως όμως, στο ξεκίνημα, ο Κατσαρός και ο Καλδάρας. Αυτοί οι δύο ήταν οι μέντορες μου.»

-Ο Πυθαγόρας σας λείπει;

«Εσένα;»

-Δεν τον γνώριζα, αλλά τον θαυμάζω.

«Όλοι εμείς που γράφουμε, γίνεται να μην αναγνωρίζουμε τον Πυθαγόρα;»

-Δεν γράφουμε όλοι το ίδιο και τα ίδια...

«Ο Πυθαγόρας ήταν αδελφός μου. Πέρα απ' όσα έχουν ειπωθεί για εκείνον, είχε μια ακόμη ιδιαιτερότητα. Όλοι όσοι γράφουμε, έχουμε την τάση να μη δεχόμαστε τη γνώμη του άλλου πάνω στα γραφόμενά μας. Τι εννοώ! Θεωρούμε πως αυτό που γράψαμε, μας εκφράζει με αυτόν τον τρόπο που τοποθετήθηκε και... τέλος. Επιμένουμε να το υπερασπιζόμαστε. Είμαστε βλέπεις μεγάλοι ποιητές... Ο Πυθαγόρας δεν ήταν έτσι. Ξεχώριζε και σε αυτό.»

-Δηλαδή;

«Αν έβλεπε πως δεν σου αρέσει κάτι στον στίχο του, έπαιρνε το χαρτί και το έσκιζε. «Μπεμπέκα» -αυτή ήταν η αγαπημένη του προσφώνηση- «θα το ξαναδώ» έλεγε και άμεσα σου έφερνε έναν άλλον στίχο.»

-Στον Καζαντζίδη πώς γράψατε τα «Δάχτυλα»; Κι αυτό της τελευταίας στιγμής ήταν, τότε που επέστρεφε ο Στέλιος μετά από 12 χρόνια στη δισκογραφία.

«Δεν το κατάλαβαν αμέσως... Έχει τόσο πλούτο ο Καζαντζίδης... Το είπα κι εγώ μετά. Τα καλά τραγούδια δεν σβήνουν ποτέ. Πάντα θα έχουν ευκαιρίες, πάντα θα ανακαλύπτονται.»