Τένια Μακρή: «Ούτε έκλαψα, ούτε φοβήθηκα τον καρκίνο. Τον αντιμετώπισα!»

Για πολλούς ο καρκίνος είναι θέμα ταμπού.
Είναι το «κακό». Βεβαίως! Είναι συνυφασμένος με το θάνατο, με την καταδίκη. Εκείνος που έχει νοσήσει είναι στιγματισμένος για πάντα. Σήμερα, ωστόσο, τα θύματα του καρκίνου είναι πολύ λιγότερα σε σχέση με άλλες ασθένειες. Κι αυτό γιατί τα βήματα που γίνονται για τη θεραπεία είναι πολύ προοδευμένα και τα ποσοστά της θνησιμότητας έχουν μειωθεί...

Για σας ήταν θέμα ταμπού;

Όχι, δεν ήταν. Ούτε την πρώτη στιγμή που το έμαθα.

Τι σκεφτήκατε τότε;
«Και τώρα τι»; Δηλαδή: «έχω καρκίνο, είναι εγχειρήσιμος, ποια είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσω ώστε να θεραπεύσω και το κορμί μου και το μυαλό μου και το συναίσθημά μου»;
Φοβηθήκατε;

Μόνο στα πρώτα λεπτά, γιατί δεν είχα καμία πληροφόρηση κι ήθελα να ξέρω τι έπρεπε να κάνω στη συνέχεια. Αλλά δεν ήταν φόβος για το θάνατο ή τη διαδικασία της θεραπείας. Ήξερα ότι αυτή ήταν για το καλό μου.
Τι φόβος ήταν;
Απ’ την άγνοια. Και δεν κράτησε πολύ. Την επόμενη μέρα πήγα για εγχείρηση. Ένιωθα ήδη έτοιμη. Είπατε «γιατί σε μένα»; Δεν στάθηκα καθόλου σ’ αυτό. Άλλωστε, όπως λένε και οι γιατροί, η θεραπεία ξεκινά απ’ την ώρα που κάποιος παραδέχεται ότι πάσχει και σταματά να φοβάται ότι η ασθένεια θα τον καταβάλει. Ότι ήρθε «το τέλος του κόσμου»... Η καλή διάθεση, όμως, είναι το μισό της θεραπείας. Και την είχα. Είναι εύκολο αυτό; Δεν είναι. Στη διάρκεια της θεραπείας είχα δίπλα μου την κόρη μου, τον αδελφό μου και τη νύφη μου, αλλά είναι μια μοναχική ασθένεια. Χρειάστηκα κι εγώ την υποστήριξη ψυχολόγου για να «τακτοποιήσω» τον εαυτό μου. Για να τον «ξεδιαλύνω». Και το έκανα. Όμως, ούτε έκλαψα, ούτε φοβήθηκα τον καρκίνο. Τον αντιμετώπισα!
Έκτοτε;
Ενεργοποιήθηκα περισσότερο για τους άλλους πάσχοντες, κυρίως επειδή διαπίστωσα ότι πολλές ανασφάλιστες γυναίκες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτή την πολυδάπανη ασθένεια. Στην Κύπρο αυτό γίνεται μέσω του Συνδέσμου Εναντίον του Καρκίνου.
Διατηρείτε στενές σχέσεις με την Κύπρο;

Έρχομαι κάθε μήνα. Η πρώτη φορά που ήρθα ήταν πριν από 18 χρόνια, όταν μαζί με τον Αντρέα Μικρούτσικο ήμασταν καλεσμένοι ενός Συνεργατικού Ταμιευτηρίου. Σε μία από τις εκδηλώσεις με πλησίασε μία εργαζόμενη και μου ζήτησε να βαφτίσω το παιδί της. Έτσι, έγινα νονά του Βασίλειου που σήμερα είναι ένα ωραίο παλικαράκι...
Πηγή:Down Town Κύπρου