Λάμπης Λιβιεράτος: «Ευτυχώς, είχα φίλους που μου στάθηκαν»

«Ήταν τον Οκτώβριο του 2013, όταν ξεκίνησα να έχω και πάλι επαφή με τη μουσική μου. Άρχισα να παίζω κιθάρα, να κάνω πρόβα τα κομμάτια μου και να συζητώ για κάποια live. Εκείνη την περίοδο άρχισε να λειτουργεί μαγικά η μουσική στη ζωή μου. Κάθε μέρα που ξυπνούσα ένιωθα και καλύτερα. Μου άλλαζε την ψυχολογία σιγά-σιγά. Σε δεύτερη φάση ήταν η επικοινωνία με τις δυο μου κόρες. Αρχικά ήταν μικρές και δεν μπορούσα να έχω την ίδια επικοινωνία μαζί τους, δεν ήξερα πώς σκέφτονταν. Επηρεασμένος, δε, από κάποια πράγματα που άκουγα από το οικείο περιβάλλον μου, θεωρούσα ότι μπορεί να σκέφτονται και αυτές αντίστοιχα. Όταν όμως τα παιδιά μεγάλωσαν ανακάλυψα μέσα από τις συζητήσεις μας ότι είχαν άλλη τοποθέτηση και αυτό μου έδωσε μεγάλη δύναμη. Είδα ότι δεν έχω πράξει λάθος στη ζωή μου και ότι αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι νόμιζα. Ευτυχώς, είχα φίλους που μου στάθηκαν. Ήθελα όμως και τη συμπαράσταση των παιδιών μου, αλλά τότε ήταν μικρά σε ηλικία» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.

- Υπήρξε κάποιο διάστημα που δεν ήσουν κοντά στα παιδιά σου;

«Φυσικά και ήμουν δίπλα τους πάντα, απλώς αναφέρομαι στο επίπεδο της επικοινωνίας. Τότε η Νεφέλη ήταν επτά και η Δανάη δέκα ετών. Με τα παιδιά μπορείς να κάνεις ώριμες συζητήσεις μετά την ηλικία των δεκατριών. Ακούς πράγματα που δεν περιμένεις. Εχούν τρομερή αντίληψη και ιδέες. Μαθαίνω από τα παιδιά στην εφηβεία γιατί έχουν πολλά ερεθίσματα. Κάποια στιγμή, ωστόσο, που δεν ήμουν καλά προτίμησα την απόσταση. Δεν ήθελα να με βλέπουν συχνά γιατί τότε δεν θα μπορούσαν να μεταφράσουν σωστά το γιατί ο μπαμπάς τους δεν είναι καλά.»

- Οι κόρες σου είναι δίπλα σου;

«Είναι πάντα δίπλα μου και μου λένε με ειλικρίνεια τη γνώμη τους. Έχουν σωστό κριτήριο, μου ασκούν κριτική και τη δέχομαι γιατί είναι καλοπροαίρετη. Έχω ωραία σχέση με τις κόρες μου. Η Νεφέλη παίζει πιάνο και τραγουδάει πολύ καλά. Η μεγάλη, η Δανάη, ασχολείται με τον αθλητισμό, παίζει βόλεϊ.»