Χρυσηίδα Δημουλίδου: «Δέχτηκα ένα ακόμα άγριο bullying αποκαλώντας με βίζιτα με ταρίφα»

«Ο πόλεμος αυτός ξεκίνησε πριν χρόνια από ένα πρόσωπο ‒δημοσιογράφο/συγγραφέα‒ που διατηρεί blog με πολλούς ακολούθους. Από εκεί και μετά, το ένα έφερε το άλλο. Οι bloggers γνωρίζονται μεταξύ τους και η κάθε ανάρτησή τους μεταδίδεται στο Internet με ταχύτητα αστραπής. Πολλοί σχολίαζαν το όνομά μου, χωρίς να έχουν ιδέα ποια είμαι. Και όσο περνούσαν τα χρόνια και εγώ δεν σταματούσα τη συγγραφή και κάθε χρόνο εξέδιδα ένα νέο πολυσέλιδο βιβλίο, που γινόταν από την πρώτη εβδομάδα best seller, τόσο μεγάλωνε και ο υπόγειος, ύπουλος, ανέντιμος και, κυρίως, ανώνυμος πόλεμος που δεχόμουν. Η επιτυχία στην Ελλάδα θεωρείται θανάσιμο αμάρτημα και απαγορεύεται διά ροπάλου. Επιτυχημένος και εμπορικός συγγραφέας σημαίνει αυτόματα πως δεν είναι ποιοτικός» τόνισε στο People.

-Τι είναι αυτό που σε πείραξε περισσότερο από αυτά που γράφτηκαν για εσένα;

«Με κατηγορούν για τόσα πολλά που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Ένας οίκος ανοχής είναι πολύ πιο ευγενικός σε σχόλια από τα δικά τους κι ένας οχετός μυρίζει λιγότερο από την μπόχα που αναδύουν τέτοιες σελίδες. Δεν μιλάμε για ανθρώπους, αλλά για παράφρονες… Το χειρότερο από όλα είναι ότι απειλούν τη ζωή μου και είναι ο λόγος που δεν έκανα φέτος παρουσιάσεις ‒ και το λέω πρώτη φορά. Με ένα βιβλίο σαν το Μάτι του Βοριά ήταν ικανοί να προκαλέσουν επεισόδια. Με τρόμαξαν και αρνήθηκα τις προσκλήσεις που έρχονταν από όλη την Ελλάδα. Πριν λίγες μέρες δέχτηκα ένα ακόμη άγριο bullying από μια σελίδα που δεν τη γνώριζα, όπου μέλη της κανιβάλισαν τόσο τα βιβλία μου όσο και την προσωπική μου ζωή με ιδιαίτερη αγριότητα, αποκαλώντας με “βίζιτα με ταρίφα” μέχρι και “έμπορο ναρκωτικών”. Όσο κι αν παρακάλεσα τη διαχειρίστρια να διαγράψει τα σχόλια, τόσο εκείνη ενθάρρυνε τα μέλη της να γράφουν ακόμη περισσότερα εναντίον μου. Και το πιο τρελό; Η γυναίκα αυτή είναι μητέρα τριών ανήλικων παιδιών, έγκυος στο τέταρτο κι όμως μπαίνει σε ομάδες μητέρων κάνοντάς τους άγριο bullying. Αυτή η σελίδα χειροκροτείται από χιλιάδες μέλη.»

-Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως και η αρνητική διαφήμιση είναι διαφήμιση και πως στην τελική ο καθένας μπορεί να έχει δικαίωμα στη γνώμη του.

«Όχι, δεν συμφωνώ με αυτό το σλόγκαν. Προτιμώ να είμαι μια άσημη, παρά να δέχομαι τη δυσφήμηση ως διαφήμιση για να γίνω διάσημη. Αυτά είναι για ψωνισμένους, όχι για μένα. Ύστερα, αυτό που μου συμβαίνει δεν ονομάζεται αρνητική διαφήμιση, αλλά σκληρή, ανελέητη και αναίτια ψυχολογική κακοποίηση, που μπορεί, σε κάποιους λιγότερο δυνατούς, να έχει τραγικά αποτελέσματα. Επιτέλους, κάτι πρέπει να γίνει με τη νομοθεσία, ώστε αυτή η κατάσταση να πάψει να γιγαντώνεται συνεχώς. Γιατί αυτό που συμβαίνει μοιάζει με διαδικτυακό ταλιμπανισμό. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πλέον καλοί και κακοί άνθρωποι, υπάρχουν λογικοί και τρελοί. Ο κακός έχει και όριο, ο τρελός όχι.»

-Τι είναι αυτό που σε έκανε να πεις ότι σταματάς τη συγγραφή και θέλεις να φύγεις από τη χώρα;

«Θέλω να φύγω από την Ελλάδα, ειλικρινά, απλά νιώθω ανασφάλεια να πάω σε μια χώρα ολομόναχη, δεν έχω τις αντοχές της νιότης. Αν όμως υπάρξει κάποιος να με στηρίξει, θα το κάνω. Όσο για τη συγγραφή, πώς να γράψεις με πάθος και να συγκεντρωθείς, όταν η ψυχική σου κατάσταση γίνεται κουρέλι, όταν δεν αναγνωρίζεται ο μόχθος σου, όταν κάνουν τα πάντα για να σε παρουσιάσουν σαν μια ηλίθια που γράφει άρλεκιν, όταν ένα βιβλίο σαν το Κελάρι της Ντροπής, με ένα τεράστιο κοινωνικό μήνυμα κατά της ενδοοικογενειακής βίας, το θεωρούν κωλόχαρτο και το γελοιοποιούν σαν σκληρό πορνό; Γιατί αυτός είναι ο σκοπός τους. Να σταματήσουν οι αναγνώστες να με διαβάζουν. Όμως εκείνο που έχω καταλάβει είναι ότι δεν τους ενοχλούν τα βιβλία μου, αλλά το ότι έχω μεγάλα κέρδη από αυτά. Μου απαγορεύεται επίσης να έχω άποψη και όταν λέω τη γνώμη μου για κάτι στο facebook, κάνουν απανωτές αναφορές και το διαστρεβλώνουν στα blogs τους, έτσι ώστε να φαίνομαι ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται, ότι είμαι μια αμόρφωτη και παντελώς ηλίθια που πιστεύει πως είναι συγγραφέας.»