Δημήτρης Μαυρόπουλος: «Έχω καταφέρει να μην χρωστάω ούτε ευρώ»

Η πολιτικο-οινομική κατάσταση στη χώρα σάς έχει επηρεάσει;

«Φυσικά όπως όλους. Περιορίζεις τα όποια έξοδα και τις σπατάλες που ενδεχομένως έκανες παλιότερα για να καλύψεις τις υποχρεώσεις σου, που είναι πολύ μεγαλύτερες από ό,τι πριν από πέντε χρόνια και προσπαθείς να δημιουργήσεις ένα κομπόδεμα άνεσης για τις οικογενειακές υποχρεώσεις, όπως για παράδειγμα για να σπουδάσω την κόρη μου και να ζω με άνεση και αξιοπρέπεια. Ευτυχώς έχω καταφέρει να μην χρωστάω ούτε ευρώ. Αλλά δεν θα αλλάξω τη ζωή μου. Δεν θα ζήσω όπως θα μου πουν οι άλλοι…».

Ναι αλλά το καλοκαίρι ζήσαμε δύσκολες στιγμές…

«Λόγω των capital controls, ε και; Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου έλεγε κάτι σοφό “δεν φταίει ο σπόρος, το χωράφι φταίει...”. Να έχουμε τόσους Έλληνες να μεγαλουργούν στο εξωτερικό και εδώ σε αυτόν το ριμαδιασμένο τόπο να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς τα πράγματα θα διορθωθούν, δεν γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Έχουμε αρρωστήσει πέντε χρόνια χωρίς να υπάρχει λόγος… Αν πιστέψουμε στις αρετές μας θα κάνουμε πολύ περισσότερα πράγματα».

Είστε αισιόδοξος, θα διορθωθεί η κατάσταση;

«Εκ των πραγμάτων δεν πάει άλλο. Τι να κάνουμε περισσότερο και τι λιγότερο; Μέχρι εδώ… Ό,τι χρωστάμε σαν κράτος θα το δώσουμε. Δεν είμαστε και μπαταχτσήδες. Σαφώς, όμως, όχι αυτό το νούμερο που μας ζητάνε οι άλλοι. Είναι έξω από τα όρια. Ούτε ξεπουλιέται η χώρα. Η υπομονή και η ελπίδα είναι που δεν πεθαίνουν. Αν πεθάνουν κι αυτά τα δύο τότε τα πράγματα θα είναι πολύ μαύρα για όλους μας».

Ως πατέρας ανησυχείτε;

«Βέβαια, έχω αγωνία τι θα γίνει αύριο. Για την κόρη μου που σπουδάζει, τι θα κάνει, αν θα φύγει έξω αργότερα, αν θα βρει δουλειά τελειώνοντας, για τον γιο μου που είναι 12 χρόνων και πλησιάζει το Γυμνάσιο, τι θα κάνει; Γι’ αυτό το ερώτημα που μπορεί να έχω εγώ ή η κόρη μου όταν μου λέει “μπαμπά τι θα κάνω όταν τελειώσω;”, δεν μπορώ να βρω τη λύση. Εγώ θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βοηθήσω τα παιδιά μου».

Ακόμα και να φύγουν στο εξωτερικό;

«Δεν πειράζει… Από το να έχω το παιδί δίπλα μου να μαραζώνει, καλύτερα να πάει στο εξωτερικό, να πάρω εγώ το αεροπλάνο να πάω κοντά του να το δω ευτυχισμένο. Και μετά, να κάνει εδώ τι; Να κοιτάζει τα χαμένα χρόνια; Κάθε μέρα που περνάει, δεν ξαναπερνάει… Ο χρόνος είναι αδυσώπητος… Τρέχει… Δύο πράγματα δεν γυρνάνε πίσω: Τα νιάτα και το ποτάμι! Ή θα το εκμεταλλευτούν οι νέοι ή θα παραιτηθούμε και θα έχουμε μια χώρα των ΚΑΠΗ».

Θα θέλατε να ακολουθήσουν το επάγγελμά σας;

«Φυσικά όχι και δεν φταίει η κρίση, γιατί και τότε που βγήκα εγώ ήταν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Πολύ λιγότερα θέατρα και όλα πολύ πιο σκληρά και ανταγωνιστικά. Αλλά θα πω το εξής: “Γιατί να γίνουν ηθοποιοί τα παιδιά μου; Για να ψάχνουν δουλειά δύο φορές τον χρόνο;»”... Εξάλλου το όνομα Μαυρόπουλος υπάρχει. Γιατί να σηκώσουν τέτοιο φορτίο αν δεν καταφέρουν να γίνουν σαν τον πατέρα τους; Και επιπλέον όλες αυτές τις αγωνίες μου για τη δουλειά τις έχουν ζήσει τα παιδιά μου και έχουν καταλάβει ότι μόνο γι’ αυτήν τη δουλειά δεν είναι… Άλλωστε, στην Ελλάδα δεν εκτιμούν τους καλλιτέχνες, τους απαξιώνουν πολύ εύκολα».

Πηγή: You