Σαμιωτάκη: «Μας κάνανε απόπειρα ληστείας. Είχα δυο χοντρές αλυσίδες περασμένες στο λαιμό μου»

«Το πόδι μου δεν ξεπεράστηκε. Υπάρχει και θα υπάρχει...» τόνισε στο Χάι.

-Τα έχετε ξεπεράσει όμως ψυχολογικά

«Ναι. Εντελώς.»

-Πώς το καταφέρατε αυτό;

«Είμαι δυνατός άνθρωπος. Προχθές μας κάνανε απόπειρα ληστείας. Το λέω στα παιδιά και γελάμε... Μ' έπιασαν... Είχα δυο χοντρές αλυσίδες περασμένες στο λαιμό μου.»

-Τι εννοείτε; Στο σπίτι σας;

«Μπήκαν μετά την παράσταση. Δύο Γεωργιανοί. Ήταν η κοπέλα που έχω δίπλα μου»

-Πηγαίνατε στο σπίτι και σας την πέσανε στον δρόμο;

«Οχι. Μέσα. Ανοίξαμε την πόρτα της πολυκατοικίας κι .εγώ με το καρότσι αργήσαμε να κλείσουμε. Έβαλε το πόδι του αυτός και δεν έκλεινε η πόρτα. Της έλεγα της Λίας «κλείσε, κλείσε» αλλά δεν μπορούσε να την κλείσει. Μετά σφύριξε κι ήρθε ακόμα ένας, ντυμένοι με μαύρα, κατάμαυρα. Μ' έπιασαν από τον λαιμό και μου τα πήραν. Εγώ δεν είχα να πολεμήσω. Αν ήμουν όρθια... Αλλά ήμουν στο καρότσι. Το μόνο μου όπλο ήταν η φωνή μου: Μια στεντόρια φωνή, ακούστηκε στην Ομόνοια! Φώναζα «βοήθεια, βοήθεια», αυτοί φοβήθηκαν από τη φωνή και μόλις αρπάξανε τα χρυσά, φύγανε. Όταν ανεβήκαμε πάνω στο σπίτι, είχα να συνεφέρω και την Λία. Έλεγε «αχ δεν μπορώ, η καρδιά μου... Εσείς δεν φοβηθήκατε; κι εγώ γελούσα.»

-Αλήθεια δεν φοβηθήκατε;

«Φοβήθηκα, αλλά βρήκα τον τρόπο να αντιδράσω. Ήμουν από παιδί έτσι. Ψύχραιμη πολύ. Και πάντα έβρισκα τον τρόπο να βρίσκω λύσεις. Θυμάμαι όταν έκανα τις μπίζνες που σου είπα. κάποιες φορές τύχαιναν αντιξοότητες. Ήταν και τα παιδιά του θιάσου στο σπίτι. Τους έλεγα «Αφήστε με», έχω μια μπερζέρα στο σπίτι που κάθομαι, «αφήστε με 10 λεπτά και θα την βρω τη λύση». Καθόμουν λοιπόν και σε 10 λεπτά τους έλεγα «θα κάνουμε αυτό κι αυτό...» η λύση είχε βρεθεί.»