Ο Κωνσταντίνος Αργυρός, ο στρατός και το μέσο

Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Δεν σκέφτηκες ότι η καριέρα σου πια θα πάει πίσω;
Πώς δεν το σκέφτηκα... Είχα πολλές ανασφάλειες και φοβίες στην αρχή. Μετά όμως ηρέμησα γιατί ο στρατός μού άλλαξε τρόπο σκέψης και έκανε καλό στην ψυχολογία μου. Μοιραζόμουν μία καθημερινότητα με τους φαντάρους, άλλαξε η ζωή μου κι όλα ήταν τελικά για καλό.

Πολλοί λένε ότι ο στρατός είναι χαμένος χρόνος πια...
Μπορεί και να είναι κι έτσι. Εμείς, σήμερα υπηρετούμε μόνο ένα χρόνο, οπότε σε σύγκριση με τις προγενέστερες γενιές, τους παππούδες και τους πατεράδες μας που έκαναν τρία χρόνια, είναι «κολέγιο» πια. Ο στρατός είναι μια υποχρέωση που πρέπει να εκπληρωθεί και μια εμπειρία απ' την οποία κρατάς όμορφες αναμνήσεις.

Δεν έβαλες ποτέ κάποιο μέσο για να έρθεις στην Αθήνα;
Όχι, δεν ήθελα. Εμένα Αλέξανδρε, η μάνα μου και ο πατέρας μου με μάθανε ό,τι κάνω να το κάνω μόνος μου. Με τις δυνάμεις μου κι όπου βγει. Δεν υποχρεώθηκα σε κανέναν. Ίσα-ίσα που, όταν πήγα στον Έβρο, έπιασα τους ανωτέρους μου και τους είπα «πού πιστεύετε ότι μπορώ να φανώ πιο χρήσιμος; Αξιοποιήστε με!». Ήθελα να υπηρετήσω κανονικότατα κι αυτό έκανα.

Από την άλλη, όμως, η αναγνωρισιμότητα γυρίζει και μπούμερανγκ, αφού εύλογα κάποιος θα σε κατηγορούσε μετά ότι έβαλες βύσμα...
Ισχύει κι αυτό. Αλλά και πάλι δεν θα το έκανα. Δεν μου αρέσει να χρωστάω σε κανέναν.

Οι άλλοι φαντάροι, πώς σε αντιμετώπισαν; Ως star;
Τα παιδιά δεν πίστευαν ότι ήμουν εκεί μαζί τους. Αφού μου έλεγαν «μα καλά, εσύ εδώ; Γιατί;». Ήταν πολύ καλοί μαζί μου, πολύ ευγενικοί και έκανα παρέες. Δέθηκα μαζί τους. Να φανταστείς κάποιοι μου ζητούσαν να τραγουδήσω κάποιο απ’ τα τραγούδια μου με αφιέρωση, για να το στείλουν στις κοπέλες τους. Στο στρατό τραγούδησα πιο πολύ από κάθε άλλη περίοδο μέχρι σήμερα. Ειλικρινά, τραγουδούσαμε όλη την ημέρα.
Πηγή:Down Town της Κύπρου