Λευτέρης Ζαμπετάκης: «Είναι εύκολο να διεκδικήσεις πράγματα στο θέατρο όταν έχεις κάνει τηλεόραση»

«Ήταν εσωτερική ανάγκη έκφρασης κυρίως και επικοινωνίας με τον κόσμο. Ήμουν πολύ κλειστός και εσωστρεφής χαρακτήρας. Μου άρεσε να μένω στο δωμάτιο μου, στο δικό μου χώρο, στα βιβλία μου και στις ζωγραφιές μου. Έτσι η υποκριτική ήταν ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσω με τους άλλους και αισθανόμουν ότι είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω καλά. Επειδή είμαι ανασφαλής, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι, η υποκριτική με έκανε να αισθάνομαι πολύ σίγουρος για τον εαυτό μου. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή και υποδύομαι ένα ρόλο νιώθω άνετα» τόνισε στο Καρφί.

-Θέατρο και τηλεόραση συμβαδίζουν για εσάς ή δίνετε σε κάποιο από τα δύο τα πρωτεία;

«Όταν ξεκίνησα, όπως οι περισσότεροι από εμάς για κάποιο λόγο θεωρούμε πάντα πιο σημαντικό το θέατρο, ίσως λόγω παιδείας ως χώρα, είναι στο DΝΑ μας. Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Είναι μία μαγική στιγμή, αναπνέεις μαζί με τον κόσμο. Και για κάποιο διάστημα σνόμπαρα την τηλεόραση. Παρ' όλα αυτά επειδή πλέον δουλεύω στην τηλεόραση καταλαβαίνω ότι την αγαπώ πολύ. Δεν ξεχωρίζω κάποιο από τα δύο, παρ' ότι είναι δύο τελείως διαφορετικά μέσα ως προς τις τεχνικές, τις διαδικασίες και τις συνθήκες. Έχω μεγαλώσει με πολύ καλή τηλεόραση, όπως η κρατική ή όταν ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση. Μάλιστα είναι πιο εύκολο να διεκδικήσεις πράγματα στο θέατρο όταν έχεις κάνει τηλεόραση.»