Ρένη Πιττακή: «Ο Κουν ήταν αυτό που δεν λέγεται»

«Οχι, δεν τον ήξερα τότε. Και μάλιστα πήγα με θράσος, απροετοίμαστη εντελώς, με ποίημα. Καβάφης, τι άλλο, με το καημένο "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον", καθώς και Ουράνη ή Μαβίλη, αν θυμάμαι καλά. Και τους είπα ό,τι μπορούσε να με κάψει, δηλαδή ότι δεν είμαι καλά προετοιμασμένη. Απέναντι μέσα στο σκοτάδι, στο Υπόγειο, ήταν ο Κουν, ο Γιάννης Σιδέρης, ο Λαζάνης, ο Μίμης. Ο Σιδέρης με ρώτησε για τον Πιττακή. Οταν το είπα στον πατέρα μου, κολακεύτηκε» τόνισε στο Βήμα.

-Πώς ήταν το κλίμα;

«Στο φουαγέ του θεάτρου, πριν μπούμε μέσα, με έβλεπαν τα άλλα κορίτσια που ήμουν βαμμένη, ντυμένη με πορτοκαλί, με κολιέ, μαυρισμένη, ενώ οι άλλες, ως πληροφορημένες, μου έλεγαν να τα βγάλω για να περάσω: "Ετσι δεν θα περάσεις". Διέψευσα το κλισέ ότι στον Κουν αν δεν είσαι άβαφτη, αν δεν φοράς μαύρα, και λοιπά, δεν περνάς. Διέψευσα ότι για να περάσεις στο Τέχνης πρέπει να πας ως καλόγρια».

-Σας είχε, λένε, αδυναμία ο Κουν...

«Η αδυναμία ήταν αμφίδρομη - ασφαλώς μου είχε αδυναμία. Κι εγώ θαυμασμό, αγάπη, μεγάλη αδυναμία. Ηταν όλα. Ηταν δάσκαλος-πατέρας».

-Ποιος ήταν τελικά ο Κάρολος Κουν;

«Ο Κουν ήταν αυτό που δεν λέγεται. Απλώς, αυτό που δεν λέγεται. Το άλλο. Πού έγκειται η γοητεία των ανθρώπων; Αυτή η αύρα, η παρουσία, το πάθος. Που ενώ ήταν ένας άνθρωπος πολύ εσωστρεφής, από σπίτι, έβγαινε προς τα έξω μόνο για το θέατρο, για να κερδίσει κάτι για το θέατρο. Η αφοσίωση ήταν μέρος της γοητείας του. Ηταν εκεί, πάντα εκεί... Και στις πρόβες δεν σου έλεγε τίποτα».

-Σκέφτεστε πάντοτε τον Κουν;

«Δεν σκέφτομαι τους ανθρώπους, τους φέρω μέσα μου. Κάποτε-κάποτε, όταν βρεθώ στο Α' Νεκροταφείο, αφήνω ένα τσιγαράκι στον τάφο του. Αυτό».