Όλια Λαζαρίδου: «Η ψυχή θέλει να είναι ελεύθερη. Και άναρχη»

Τι προσφέρει στη σηµερινή Ολια Λαζαρίδου η επαφή µε τους νέους ηθοποιούς;

Το καύσιµο για δηµιουργία που αυτοί το έχουν ακόµη σε αφθονία. Κι αν έχω κάτι να τους ανταποδώσω, είναι µια γνώση µέσα στα χρόνια. Το πώς να διαχειρίζονται πάνω στη σκηνή αυτό που έχουν µέσα τους µε πιο ολοκληρωµένο και καθαρό τρόπο.

Θεωρείς πως, µε έναν τρόπο, η αποφυγή της µανιέρας και της διαδεδοµένης καλλιτεχνικής συνθήκης είναι και το µυστικό της θεατρικής νεότητας;

Ό,τι δεν σε σκλαβώνει σε µια «πόζα», σε µια «εικόνα» και σε ένα «θέλω» που είναι κατώτερο του καλλιτεχνικού ζητούµενου, θεωρώ πως σε κρατάει νέο και ζωντανό. Γιατί η ψυχή θέλει να είναι ελεύθερη. Και άναρχη. Κι έχει ανάγκη από τέτοιου είδους «ασκήσεις». Αυτή είναι η «γυµναστική» της. ∆εν είναι ούτε η ασφάλεια ούτε το προβλέψιµο.

Τελικά είσαι ευτυχής που έγινες ηθοποιός;

Θεωρώ ότι ήταν κάτι που µου ταίριαξε πολύ, γιατί βοήθησε και την ψυχή µου να αναπτυχθεί. Η τέχνη είναι µια πλήρης πορεία. Ένα τρενάκι που σε πάει. Μπαίνεις µέσα και σε προχωράει. Αν θέλεις, βέβαια, και δεν ανακόψεις εσύ ο ίδιος την πορεία του µε τις «φιγούρες» που λέγαµε πριν.

Γνωρίζεις πολλούς συνάδελφούς σου που συµµερίζονται τον τρόπο σκέψης σου στην αλλοτριωµένη αξιακά εποχή µας;

Ναι, γνωρίζω κάποιους. Πολλοί απ’ αυτούς είναι και φίλοι µου και είµαι πολύ χαρούµενη και περήφανη γι’ αυτό. Αυτούς τους ανθρώπους τους εκτιµώ πολύ, γιατί ξέρω πως πορεύονται µε θάρρος και ρίσκο. Κι όσο πιο δυσεύρετοι γίνονται, άλλο τόσο πιο πολύτιµοι µάς είναι.

Θεωρείς πως η τέχνη µπορεί να οραµατιστεί το καινούργιο στους σκοτεινούς καιρούς που διανύουµε;

Ναι. Με την έννοια ότι µπορεί να µας θυµίζει πράγµατα που η καθηµερινότητα τα εξορίζει ως εχθρικά, ασήµαντα ή απειλητικά.

Πηγή: real