Βίκυ Σταυροπούλου: «Στη σκηνή και στη ζωή ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει»

Αυτή τη σεζόν οι επιχειρηματίες στο Θέατρο Αλίκη ήθελαν να κάνουν μια κωμωδία βασισμένη πάνω της. Εκείνη όμως αρνήθηκε γιατί θεώρησε ότι θα έμοιαζε με την Ντόλυ την Προξενήτρα, το έργο που είχε ανεβάσει μια σεζόν νωρίτερα. Κι έκανε τη διαφορά. Μαζί με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και Θοδωρή Πετρόπουλο –οι αγαπημένοι, βασικοί της συνεργάτες– αποφάσισαν να ανεβάσουν το «Για όνομα» με την ίδια σε ένα ρόλο όχι ακριβώς τόσο μεγάλο, όχι ακριβώς πρωταγωνιστικό, όχι ακριβώς κωμικό. Ήταν όμως μια από τις πιο ευτυχείς θεατρικές της στιγμές, μια από τις πιο ωραίες της ερμηνείες και μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά – η οποία τώρα ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη και κάνει πρεμιέρα ανήμερα του Πάσχα στη Μονή Λαζαριστών.

Δεν την ξενίζει, όμως, που δεν είναι η βασική πρωταγωνίστρια; «Θα σου πω μια απλή φράση: στη σκηνή και στη ζωή ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν μικροί και μεγάλοι ρόλοι. Θεωρώ ότι υπάρχουν ωραίοι ρόλοι. Μου φαίνεται τόσο τρελό όταν ξέρω ότι υπάρχουν συνάδελφοι που μετράνε τις ατάκες τους γιατί αυτό σημαίνει ότι έτσι χάνεις το στόχο σου. Εγώ θέλω να ταξιδέψω με τους συναδέλφους, να περάσω ωραία πάνω στη σκηνή. Αυτό μπορώ να το κάνω με μια ατάκα, μπορώ να το κάνω και σε όλο το έργο. Οπότε δεν κρίνω τους ρόλους από το μέγεθος, αλλά από το αν έχουν κάτι να μου πουν» τόνισε στο People.

Η Βίκυ έχει μια τετράγωνη σκέψη, αντιμετωπίζει τα πράγματα με ορθολογισμό και δεν βιάζεται. Έχει μέθοδο, υπομονή και θετική στάση, που δεν κλονίζεται εύκολα. Ακόμα και όταν της λέω πως μου φαίνεται περίεργο το ότι συνάδελφοί της δεν την αντιμετώπισαν με καχυποψία όταν με το που ξεκίνησε στο θέατρο πήρε πρώτους ρόλους, την ίδια στιγμή που εκείνοι για αυτό μπορεί να αγωνίζονται χρόνια. «Σαφέστατα υπήρξαν κάποιοι που είπαν “Ποια είναι αυτή που την κάνανε πρωταγωνίστρια μέσα σε μια νύχτα;”, όμως εγώ απόλαυσα και ευγνωμονώ την τύχη μου που μου δόθηκε η ευκαιρία να γίνω γνωστή. Αλλά το πώς πορεύτηκα στη συνέχεια για να παραμείνω στη δουλειά με αυτόν τον τρόπο είναι κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Στα πρώτα βήματα πληγωνόμουν πάρα πολύ, μερικές φορές έβαζα και τα κλάματα, γιατί έλεγα πώς είναι δυνατόν να μιλάει ένας άνθρωπος έτσι για μένα και να με κακολογεί χωρίς να με ξέρει; Πολύ γρήγορα κατάλαβα όμως ότι θα έπρεπε να αυξηθούν τα αντισώματά μου και να μην αναλώνομαι ούτε στα κουτσομπολιά ούτε στην κακεντρέχεια του καθενός, αλλά στην ίδια τη δουλειά, γιατί μόνο αυτό θα μπορούσε να με δικαιώσει. Όπως κι έγινε».