Γαρδέλης: «Με χαρακτήρισαν εκκεντρική προσωπικότητα επειδή τους βόλεψε»

«'Εχω σταματήσει το γυμνισμό εδώ και χρόνια. Τότε δεν με ένοιαζε. Το έβλεπα επαναστατικά. Τώρα προτιμώ να κρατώ κάποια πράγματα για τον εαυτό μου. Ναι, οι γυμνιστές ήταν όντως δακτυλοδεικτούμενοι τότε... Όπως είναι σήμερα οι άνθρωποι με γνώσεις και παιδεία» είπε στο Εγώ και συνέχισε:

«Δεν πρόλαβα τα αμύθητα κασέ των προηγούμενων γενιών και τις χρυσές εποχές, όμως έζησα την εποχή που οι καλλιτέχνες ήταν τα ευλογημένα παιδιά της κοινωνίας. Αυτό έγινε μόνο μία φορά και μάλιστα σης αρχές της καριέρας μου, αλλά είχε προβληθεί αρκετά. Με χαρακτήρισαν εκκεντρική προσωπικότητα γιατί τους βόλεψε. Έκτοτε δεν συνέβη ξανά κάτι αντίστοιχο. Δεν εννοώ ότι σταμάτησα να διασκεδάζω, απλά δεν, πήγα ποτέ ξανά αργοπορημένος στη δουλειά. Ήμουν πάντα της αρχής «κάνεις οίστρο της ζωής το φόβο του θανάτου». Αυτό πολλές φορές σε οδηγεί σε ακρότητες και επικίνδυνες εσωτερικές ισορροπίες. Μπορεί να έκανα τα χίλια μύρια όσα την προηγούμενη μέρα, αλλά στα γυρίσματα πήγαινα από τους πρώτους. Ήμουν στυγνός επαγγελματίας. Ακόμα και σης λιγότερο σοβαρές παραγωγές που συμμετείχα έψαχνα στήριγμα για να μη βουλιάξω. Κρατιόμουν στις προθέσεις μου. Πάντα είχα αγωνία για το πώς θα παίξω το ίδιο καλά τον Σαίξπηρ, τον Φώσκολο και τον Δαλιανίδη. Πήγαινα, άλλη αντιδρούσα λόγω της νιότης μου, εφηβικά κατά κάποιον τρόπο, με όλο αυτό το comme il faut στοιχείο. Έτρωγαν με μαχαιροπίρουνα, με τους αγκώνες κλειστούς και εγώ έτρωγα αμερικάνικα κρατώντας το αριστερό χέρι κάτω. 'Ηξερα ότι δεν ήταν το σωστό. Είχαμε και στη σχολή μάθημα «καλής συμπεριφοράς». Την ώρα που οι καθηγητές μας δίδασκαν πώς ψήνεται σωστά το ψωμί, με τι πιάτα το σερβίρεις και με τι μαχαίρι το κόβεις, εγώ σκεφτόμουν πόσο ανόητα είναι όλα αυτά την ώρα που πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καν ψωμί στο τραπέζι τους. Το θέμα για μένα ήταν ταξικό»