Γιάννης Πάριος: «Τον Γιάννη δεν τον αγάπησα όσο πρέπει»

Υπήρχαν άνθρωποι στην πορεία που σας αδίκησαν;
«Βεβαίως, αλλά δεν τους μισώ. Ο χρόνος άλλωστε απαλύνει όλα τα συναισθήματα. Είναι σαν τα μακαρόνια στο καυτό νερό. Ξεκινούν σκληρά και έπειτα μαλακώνουν και γίνονται νόστιμα»

Τι παράπονο έχετε από τον εαυτό σας;
«Ημουν πάντα εις βάρος μου. Τον Γιάννη δεν τον αγάπησα όσο πρέπει. Προστάτευα τον Πάριο, αλλά όχι τον Γιάννη»

Αγαπήσατε περισσότερο απ’ ό,τι αγαπηθήκατε;
«Αγαπήθηκα πολύ, δεν έχω παράπονο. Δεν θα με ακούσεις ποτέ να παραπονιέμαι ότι στη ζωή μου πέρασα έτσι ή αλλιώς. Αν ξαναγεννιόμουν, τις ίδιες επιλογές θα έκανα, τις ίδιες εικόνες θα επέλεγα. Ακόμη και αυτές που σχετίζονται με τα δύσκολα και στερημένα παιδικά χρόνια. Ο έρωτας δεν κρατάει. Αντιθέτως, τα συστατικά της αγάπης διαρκούν και μάλιστα για πάντα»

Ζήσατε φτώχεια δηλαδή; «Καμιά φορά το περιττό κάνει τη διαφορά. Εμείς είχαμε απλώς τα απαραίτητα. Τυράκι, ψωμάκι και ψάρια που ψάρευε ο πατέρας μου»

Ποια εικόνα διατηρείτε από τα παιδικά σας χρόνια; «Στην Πάρο, τα παιδικά μου χρόνια. Εκανε πολύ κρύο και εμείς δεν είχαμε ούτε καλοριφέρ, ούτε σκεπάσματα. Επέστρεφε ο πατέρας μου από το καφενείο κι εγώ κοιμόμουν στην κουζίνα. Τον θυμάμαι να βγάζει το παλτό του και να το ρίχνει πάνω μου για να ζεσταθώ»

Εκτοτε βρήκατε ανθρώπους που έριχναν το «παλτό» τους πάνω σας;
«Σαφώς! Θα ήταν ψέμα να υποστηρίξω το αντίθετο, παρόλο που άλλοτε το εκτιμούσα και άλλοτε όχι. Υπήρχαν περιπτώσεις ανθρώπων που ένιωθαν περισσότερα πράγματα για εμένα απ’ ό,τι ένιωσα εγώ για εκείνους. Δεν ανταποκρίνεσαι το ίδιο σε όλες τις αγάπες. Κακά τα ψέματα. Στη διάρκεια της πορείας σου μόνο ένας άνθρωπος θα σε εμπνεύσει»

Τι ρόλο έπαιξαν οι δύο σύζυγοι στη ζωή σας;
«Τον σημαντικότερο. Και μόνο που με ανέχτηκαν φτάνει. Μου χάρισαν, άλλωστε, ό,τι πολυτιμότερο έχω, τα παιδιά μου», εξομολογείται στο Πρώτο Θέμα.