Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος: «Δεν είµαι ο... Σπάιντερµαν, για να µπορώ να τα κάνω όλα»

Συναντιόµαστε στα γραφεία του Φεστιβάλ που δεν έγινε... βελγικό τελικά, όπως σχεδίαζε ο Γιαν Φαµπρ. Πώς είδες όλο αυτό το... άγριο σκηνικό;

Ήταν όντως πολύ άγριο, κυρίως γιατί όλα αυτά που έγιναν έβαλαν σε κίνδυνο το ίδιο το Φεστιβάλ, το οποίο έχει γράψει τη δική του σπουδαία ιστορία και θεωρείται από τα σηµαντικότερα διεθνώς. Έγιναν πολλά λάθη, πολλά ατοπήµατα και πολλές βεβιασµένες κινήσεις... Τον Φαµπρ τον καλούν σε διάφορα φεστιβάλ και του αναθέτουν ένα κοµµάτι, του οποίου έχει την ευθύνη µε τον ρόλο του επιµελητή. Από τις 100 αίθουσες, του δίνουν τις 40 και παρουσιάζει αυτό που έχει στον νου του. Του βάζουν ένα όριο και σε αυτό κινείται. Εδώ υπήρχε κενό µετά την αποποµπή Λούκου και εκείνος θεώρησε ότι µπορεί να εξαπλωθεί σε όλες τις αίθουσες. ∆εν του έβαλε κανείς φρένο. Ήρθε σαν σταρ µε έπαρση και κανείς δεν του έδειξε ότι είναι λάθος τακτική να «ακυρώνεις» ό,τι υπάρχει για να φανείς.

Υπήρξε µια αλαζονεία εκ µέρους του...

Έκανε λάθη, αυτό µπορώ να πω εγώ. ∆εν ξέρω πόσο µεγάλη ήταν η δική του ευθύνη και πόσο µεγάλη όσων θέλησαν να του δώσουν το τιµόνι του Φεστιβάλ, χωρίς να του ξεκαθαρίσουν πως οφείλει να κρατήσει την ελληνικότητά του, βάζοντάς του όρια. Εκεί χάθηκε η µπάλα.

Το ότι υπήρξε άµεση κινητοποίηση απ’ τους ανθρώπους της τέχνης, προκειµένου να µη µεταλλαχθεί το Φεστιβάλ µας σε Φεστιβάλ Βελγίου, ήταν δυνατή κίνηση...

Εξαιρετικά δυνατή και επειδή συµµετείχα ενεργά σε αυτή, χάρηκα που είδα επιτέλους µια συσπείρωση δυνάµεων και µια έγνοια για το καλό της τέχνης µας, για το καλό του Φεστιβάλ, που έφερε αποτέλεσµα.

Στον επόµενο τόνο ο Φαµπρ έφυγε κι εσύ κλήθηκες να αναλάβεις τη διεύθυνση, χωρίς ανάσα, σε λίγες µόνο ηµέρες. Το φοβήθηκες αυτό το ρίσκο;

Είδα ότι κινδύνευε το Φεστιβάλ και δεν µπορούσα να πω όχι. Ανέλαβα λοιπόν τον ρόλο του καλλιτεχνικού διευθυντή -χωρίς τα διοικητικά και τα οικονοµικά, που τα διαχειρίζονται άλλοι- και έκτοτε δουλεύω πολύ σκληρά µε µια ισχυρότατη οµάδα, για να αντεπεξέλθουµε στο στοίχηµά µας... ∆εν είναι διόλου εύκολος ο νέος ρόλος µου και δεν είµαι ο... Σπάιντερµαν, για να µπορώ να τα κάνω όλα. Τα εγγόνια µου, που είναι τριών και τεσσάρων χρόνων, επειδή είµαι ψηλός και µεγάλος µε βλέπουν σαν άλλο... Σπάιντερµαν (σ.σ.: γελάει). ∆εν είµαι όµως! Κι αν δεν είχα την οµάδα που τρέχει δίπλα µου, δεν θα µπορούσα να τα βγάλω πέρα. Έχω πείρα από τα σχεδόν 40 χρόνια που βρίσκοµαι στο θέατρο και από τα 20 που έχω το «Θέατρο του Νέου Κόσµου», αλλά µόνο µε την αρωγή άξιων συµβούλων-συνοδοιπόρων µπορώ και προχωράω.

«Βούτηξες» λοιπόν στα πολύ βαθιά και έκτοτε δεν έχεις σταµατήσει το κολύµπι.

Ευτυχώς, είµαι δεινός κολυµβητής µε γνώσεις ναυαγοσώστη -θα µπορούσα να ήµουν και επαγγελµατίας ναυαγοσώστης, ήταν το σπορ που αγάπησα πολύ απ’ την εφηβεία µου- και έχω αντοχές στο κολύµπι.

Πηγή: Real