Γιάννης Κακλέας: Η παράστασή του ξεκινά μεσάνυχτα και διαρκεί… οκτώ ώρες

«Προέκυψε από άλλη πόρτα. Το τελευταίο διάστημα έχει δημιουργηθεί μια ανάγκη να φτιαχτεί ένας πυρήνας ηθοποιών να πειραματιστούμε και να δουλέψουμε σε κείμενα άλλου τύπου. Γιατί και εγώ τα τελευταία χρόνια άφησα λίγο τα εναλλακτικά κείμενα. Τον περασμένο χειμώνα κάλεσα νέους ηθοποιούς σε μια άτυπη σχολή, σε συναντήσεις-μαθήματα δωρεάν, για περίπου τρεις μήνες, στο Γκλόρια. Μέσα από αυτά τα παιδιά άρχισε να γεννιέται η επιθυμία παράστασης. Καιρό ήθελα να κάνω έργο της Σάρα Κέιν και φαίνεται πως έφτασε η ώρα, με την ομάδα, τους Citizens Kane» τόνισε στο Βήμα.

-Μήπως σας παρέσυρε η μόδα γύρω από το όνομά της;

«Μετά τον Μπέκετ, ίσως τον κορυφαίο συγγραφέα μετά τον Σαίξπηρ, η Σάρα Κέιν και κάποιοι άλλοι Εγγλέζοι ταρακούνησαν τα θεατρικά νερά. Είναι μια σπουδαία ποιήτρια. Αν διαχωρίσουμε την ασθένεια από την ποιότητά της, θα βρούμε τον πυρήνα μιας πολύ σπουδαίας θεατρικής συγγραφέως. Δυστυχώς έφυγε στα 28 της. Ευτυχώς πρόλαβε να βάλει την υπογραφή της στο καινούργιο θέατρο, που δεν ορίζει χώρο, τόπο, χρόνο, ρόλους, ούτε ακριβές κείμενο. Σε προκαλεί να πειραματιστείς με έναν επιθετικό τρόπο. "Σας πειράζει η βία που παράγω στη σκηνή και όχι η βία που παράγετε στη ζωή σας;". Χαίρομαι που ανεβάζω τώρα έργο της, που πέρασε η μόδα της».

-Η δική σας παράσταση ξεκινά μεσάνυχτα και διαρκεί οκτώ ώρες... Γιατί;

«Πράγματι. Ανεβάζουμε τη Σάρα Κέιν μέσα από μια πρόταση εμπειρίας, με θέμα τον κόσμο της: Αρχίζει μεσάνυχτα, με δράσεις, μέσα σε μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και σιγά-σιγά οδηγούμαστε στις 4.48. Τότε ακούγονται οι πρώτες φράσεις. Ξέρετε, έχω δύο σκέψεις. Επειδή σκηνοθετώ με αυστηρότητα μέσα σε χρονικό πλαίσιο, όποτε απελευθερώνομαι από τον ζυγό του χρόνου, είμαι στα καλύτερά μου. Οσο για τη νύχτα, η δική μου επιδίωξη είναι ακόμα πιο ακραία. Εγώ δεν θέλω ο θεατής να έρθει να δει την παράσταση. Θέλω να είμαστε μαζί, να ακούει αυτά που έχουμε να πούμε ή να πάρει μέρος, μπορεί και να κοιμηθεί αν θέλει - έχουμε σλίπινγκ μπαγκς. Προ διετίας είχα την εμπειρία μιας 24ωρης παράστασης, και ομολογώ ότι δεν συγκρίνεται με καμία άλλη...».

-Είναι ένα είδος πρόκλησης όλο αυτό;

«Πιστεύω ότι πρέπει να προσαρμοζόμαστε, ανάλογα με τους καιρούς που ζούμε, χωρίς να αλλάζουμε τα οράματά μας. Εμένα ως καλλιτέχνη και ως πολίτη, αυτή η κοινωνία στην οποία ζω δεν μου αρέσει. Θέλω να πάω αλλού. Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με πολιτικά κόμματα όσο με την ίδια τη σύσταση της κοινωνίας. Πιστεύω στην επανάσταση, στην ανατροπή, στη ρήξη. Το πόσο τα πραγματοποιώ εξαρτάται και από τη φάση στην οποία βρίσκομαι. Και όποτε δεν το κάνω, έχω τις ενοχές μου. Αλλά πάντα αναζητώ καταφύγια. Με τα χρόνια η διάθεσή μου γίνεται όλο και πιο ενεργητική σε σχέση με το θέατρο. Δεν βλέπω την έξοδο, βλέπω το πόσο βαθιά μπορώ να πάω στα πράγματα. Λατρεύω τον τρόπο που χειρίστηκε τη θεατρική μαγεία ο Πίτερ Μπρουκ, είναι ένα πρότυπό μου».