Γιάννης Φιωτάκης: “Πνίγηκα, νόμιζα ότι θα πεθάνω, έπαθα βαριάς μορφής κατάθλιψη”

“Μια μέρα που εγώ έλειπα από το σπίτι μας η μαμά μου πήδηξε από την ταράτσα και πέθανε ακαριαία. Είχε κάποια ψυχολογικά προβλήματα, έκανε θεραπεία, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Έπαιρνε κάποια χάπια αδυνατίσματος, τα οποία την πείραξαν στα νεύρα και αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή της στα 33 της μόλις χρόνια. Εγώ χάθηκα εκείνη την περίοδο, ήταν πολύ σκοτεινή εποχή για μένα, δεν ήταν ωραία η παιδική μου ηλικία. Δεν το ξεπέρασα ποτέ. Η γιαγιά μου, η Καίτη, ήταν πάντα εκεί για μένα, δίπλα μου, με έκανε να μην αισθάνομαι ότι είμαι ορφανός, αλλά πάντα υπήρχε αυτή η τρύπα στην ψυχή μου. Το ίδιο συνέβη και όταν έχασα τον μπαμπά μου” δήλωσε ο Γιάννης Φιωτάκης.
Aναφερόμενος στη ζωή του μέσα στη φυλακή τόνισε: “Όταν μπήκα μέσα φοβήθηκα, σοκαρίστηκα με τις εικόνες που έβλεπα. Απ' την άλλη δεν ήξερα πόσο θα καθόμουν εκεί. Σκεφτόμουν κάθε μέρα ότι δεν έκανα κακό σε κανέναν, ότι έκανα το είχα κάνει μόνο στον εαυτό μου. Άλλοι το αντέχουν αυτό μέσα στη φυλακή, εγώ δεν το άντεξα, έσκασε η ψυχή μου, πνίγηκα, νόμιζα ότι θα πεθάνω, έπαθα βαριάς μορφής κατάθλιψη, ήμουν συνέχεια σκοτεινιασμένος.
Αν καθόμουν λίγο ακόμα εκεί μέσα κάτι θα πάθαινα. Προσπαθούσα να κάνω λίγη γυμναστική για να ξεχαστώ, αλλά δεν γινόταν τίποτα, δεν υπήρχε φως από πουθενά. Ευτυχώς υπήρχαν άτομα μέσα στη φυλακή που με στήριξαν ψυχολογικά. Όταν μου ανακοίνωσαν ξαφνικά ένα πρωί ότι βγαίνω, νόμιζα ότι είχαν ανοίξει οι ουρανοί, ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Με το που πέρασα το κατώφλι του Κορυδαλλού, με έπιασαν τα κλάματα, έκλαιγα με αναφιλητά, δεν μπορούσα να συνέλθω για δυο μέρες, ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα.”

Πηγή: Down Town