Κωστής Μαραβέγιας: Το bullying που δέχτηκε για μία ανάρτηση στα social media

Τελικά, είσαι τόσο χαρούμενος όσο δείχνεις ή πρόκειται για... περσόνα;
(Γελάει) Όχι, δεν είναι περσόνα. Ο Σοπενχάουερ έλεγε ότι ευτυχία είναι η απουσία οδύνης. Ας πούμε ότι εγώ έχω καταφέρει να περιορίσω την οδύνη μέσα μου. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να είναι κανείς δυστυχισμένος ή να παραιτηθεί από τη ζωή, αυτό το πεπερασμένο «σύνολο», αλλά κι άλλοι τόσοι για να είναι χαρούμενος. Φτάνει να δει την προσωρινότητά μας ως μια μοναδική ευκαιρία για να κάνει κάποια πράγματα τα οποία θα απολαύσει. Γι’ αυτό «βγάζω» μια χαρά. Και δεν θα απολογηθώ σε κανέναν γι’ αυτό. Όταν ασχολούμαι μ’ αυτό που αγαπώ, όταν είμαι σε συναυλίες και νιώθω τον παλμό του κοινού, πώς μπορώ να μην είμαι χαρούμενος; Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω και μια εσωτερική, μια μινόρε πλευρά, που δεν την ξέρουν πολλοί.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί ζούμε στην εποχή της πρώτης ανάγνωσης. Του τουίτ. Της ταχύτητας. Δεν δίνουμε χρόνο για να δούμε σε βάθος τους ανθρώπους, να τους αναλύσουμε, να τους μάθουμε καλύτερα.
Είπες «τουίτ» και θυμήθηκα το διαδικτυακό bullying που υπέστης για εκείνο το «καθαρό από τα χημικά και τις μολότοφ παγκάκι» που είχες αναρτήσει στη σελίδα σου στο facebook πριν από ενάμιση χρόνο... Σε αδίκησαν ή ήταν δικαιολογημένες, έως ένα βαθμό, οι επικρίσεις;
Παραδέχομαι ότι έκανα λανθασμένη επιλογή μέσου για να εκφραστώ. Είναι αστείο να χρησιμοποιείς το facebook ως πλατφόρμα για σοβαρές απόψεις. Όλοι λειτουργούν παρορμητικά. Και υπάρχει μια απίστευτη «ανθρωποφαγία». Βιάστηκα, λοιπόν, κι εγώ. Βέβαια, από καιρό ήθελα να εκφραστώ κατά της βίας, να διαχωρίσω τη θέση μου, να τονίσω ότι δεν πρέπει να δίνουμε αρνητικά πρότυπα στους νέους και να τους «βάζουμε» πέτρες στα χέρια. Ποιος μου αρνείται αυτό το δικαίωμα; Άλλωστε, είμαι ο ίδιος άνθρωπος που τον Δεκέμβρη του 2008 είχα τραγουδήσει «θα σας το πω τραγουδιστά, για ν’ ακουστεί πιο μαλακά, θα τα σπάσω όλα και θα βάλω και φωτιά», εκφράζοντας τον γενικό θυμό. Αλλά αυτό ήταν μια polaroid της στιγμής. Τότε που ελπίζαμε σε μια ριζική αλλαγή, σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, σε μια Αριστερά που θα κατέλυε τα πάντα και θα δημιουργούσε κάτι καινούργιο. Και δυστυχώς αυτό δεν έγινε...
Να υποθέσω ότι πλέον απέχεις από τα σόσιαλ μίντια;
Όχι, κάθε άλλο. Απλώς δεν ποστάρω τίποτα πέρα από τη δουλειά μου. Ο,τι θέλω να πω το λέω μέσα από τα τραγούδια μου.
Σε ταλαιπωρεί ακόμα η ιστορία με το παγκάκι;
Θα σου φανεί περίεργο, αλλά δεν έχει ξεθυμάνει ακόμα. Πριν από λίγο καιρό, αργά το βράδυ που γύριζα στο σπίτι, ένας τύπος από το απέναντι πεζοδρόμιο μου φώναξε: «Πρόσεξε μην καεί κανένα παγκάκι»!
Κι εσύ τι έκανες;
Πήγα προς το μέρος του, τον αγκάλιασα και του είπα: «Όταν βρεις το χρόνο να σκεφτείς, αναζήτησε την αιτία της απλοϊκότητας της σκέψης σου». Έμεινε στήλη άλατος! Δεν το παίζω άγιος, αλλά στην Ελλάδα μάς αρέσει να βρίσκουμε αποδιοπομπαίους τράγους. Ειδικά σε περιόδους που ζοριζόμαστε, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με την κρίση.