Γιώργος Λιάγκας: «Την ίδια μέρα που αγόρασα το πρώτο μου φουσκωτό, έβαλα αγγελία να το πουλήσω!»
Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Γιώργος Λιάγκας είναι λάτρης της θάλασσας αλλά και καλός καπετάνιος για το σκάφος που διαθέτει και με το οποίο γυρνάει τα νησιά του Αιγαίου.
Ο ίδιος θέλησε να μοιραστεί μία απίθανη εμπειρία που έζησε ή μάλλον την πρώτη εμπειρία που είχε με σκάφος, το οποίο βέβαια ήταν φουσκωτό. Η ιστορία προφανώς που διηγείται είχε ως αφορμή την πρόσφατη τραγωδία στην Αίγινα από την οποία εμπνεύστηκε ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής για να γράψει. Δείτε λοιπόν τι έγραψε στο editorial του στα Παραπολιτικά: «Ο έρωτας μου για τη θάλασσα μετράει πολλά χρόνια...
Έρωτας που συνδυάζεται και με τα φουσκωτά. Θυμάμαι όταν μάζεψα τα πρώτα χρήματα από τη δουλειά μου, χωρίς να έχω ανέβει ποτέ σε κάτι που να πλέει πέραν του πλοίου της γραμμής, άνοιξα τις αγγελίες προς αναζήτηση της πρώτης μου βάρκας. Το πιο κοντινό στα λεφτά που διέθετα ήταν ένα εξάμετρο φουσκωτό στην Πάτρα. Έβαλα κοτσαδόρο στο αυτοκίνητο, πήγα Πάτρα, το αγόρασα, ήρθα Αθήνα, το ‘ριξα στη θάλασσα και, άσχετος ων, αν και με δίπλωμα, δεν κατάφερα ποτέ να "κατεβάσω" την πλώρη, ώστε να πλανάρει σωστά, αφού δεν ήξερα καν τι είναι το trim και πως χρησιμοποιείται .
Απογοητευμένος και, καθώς γυρίζοντας στη μαρίνα, είχα και μια ωραία δυναμική συνάντηση με τον προβλήτα, έβαλα την ίδια μέρα που το αγόρασα αγγελία να το πουλήσω. Ας είναι καλά ο φίλος μου ο Γιώργος που μου έδειξε τι πρέπει να κάνω, και ο Στέφανος που την πρώτη βδομάδα με εμπιστεύτηκε και πήγαμε την πρώτη βόλτα μας στη Τζια και μετά από δέκα μέρες φθάσαμε, περνώντας τον Ισθμό, με το 6αμετρο μέχρι του Οθωνιούς.
Είναι μαγεία οι διακοπές με φουσκωτό. Βλέπεις και ανακαλύπτεις μέρη που ούτε μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχουν, μακριά από κόσμο, ομπρέλες, ξαπλώστρες και φωνές. Και το ταξίδι... Είναι το απόλυτο αγχολυτικό. Αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να ‘χει κάτι μικρό να πλέει, στην Ελλάδα, θα αλλάξει τελείως τα καλοκαίρια του και τη ζωή του. Αρκεί να σ’ αρέσει και λίγο η ταλαιπωρία, η εξερεύνηση και το απρόοπτο.
Όλα αυτά είναι καλά. Η θάλασσα, όμως, θέλει αγάπη και απαιτεί σεβασμό. Είναι διασκέδαση, γι’ αυτό και τα πράγματα πολλές φορές γίνονται χαλαρά και άρα επικίνδυνα. Θέλει εκπαίδευση, γνώση, προσοχή και υπευθυνότητα. Και δεν αρκεί το δίπλωμα από το λιμενικό που και αυτό πολλές φορές δε σημαίνει τίποτα. Είναι θέμα αγωγής και παιδείας. Σέβομαι τον δίπλα. Τον κολυμβητή, τον ψαροντουφεκά, τα άλλα σκάφη. Σέβομαι τους κανόνες, τους όρους και τη φύση. Γιατί, όπως πρόσφατα είδαμε, η απόλαυση, δεν αργεί σε μια μόνο στιγμή να μετατραπεί στον χειρότερο εφιάλτη».
