Ανδρεαδάκης: «Σε ρεαλιστικό πλαίσιο, το ελληνικό σινεµά πάει περίφηµα»

Το σινεµά µας σκίζει καλλιτεχνικώς και... φεστιβαλικώς, όµως αυτό δεν αντανακλάται στα εισιτήρια. Πώς εξηγείς την αντίφαση;

∆εν υπάρχει καµία αντίφαση, είναι εντελώς φυσικό. Κατ’ αρχάς, το αµερικανικό σινεµά είναι αήττητο, όπως και η αµερικανική πολεµική βιοµηχανία. Όταν θα µπορέσει η Ελλάδα να φτιάξει ένα αεροπλανοφόρο, τότε θα µπορεί να ανταγωνιστεί και το αµερικανικό σινεµά. ∆εύτερον, πόσες βελγικές, νορβηγικές, ελβετικές, δανέζικες ταινίες έχει δει το ευρωπαϊκό κοινό την τελευταία χρονιά; Όσες και ελληνικές. Οπότε, υπό αυτό το ρεαλιστικό πλαίσιο, της αµερικανικής παντοδυναµίας αλλά και του ισχυρού γαλλικού κινηµατογράφου, το ελληνικό σινεµά πάει περίφηµα: φέτος υπήρξαν καλές ταινίες που έκοψαν πολλά εισιτήρια (του Παπακαλιάτη, του Μπουλµέτη, του Μανουσάκη). Υπήρξαν κι άλλες 5-6 που πουλήθηκαν σε µικρό κύκλωµα διανοµής στο εξωτερικό - πριν από δέκα χρόνια θα έµοιαζε αδιανόητο. Οι σκηνοθέτες µας ταξιδεύουν, συνεργάζονται µε ξένους σταρ και παραγωγούς. Άρα, το ελληνικό σινεµά κινείται. Και το µόνο που έχω να πω σε όλους αυτούς είναι ένα τεράστιο «µπράβο».
Όµως το κοινό, ενώ δεν έχει πάψει να ενδιαφέρεται για το σινεµά, το βλέπει πια παράνοµα από το σπίτι του. Κι αυτό είναι καταστροφικό. Γιατί όταν βλέπεις µια ταινία τσάµπα, δεν χτυπάς τον αµερικανικό καπιταλισµό. Χτυπάς τους ανθρώπους που δουλεύουν γι’ αυτήν.

Πώς νιώθεις περίπου έναν µήνα πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ (σ.σ. Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης);

Όσοι µε γνωρίζετε, ξέρετε ότι το άγχος µου είναι έντονο. Το κρύβω, βέβαια! Το φεστιβάλ είναι εποπτευόµενος θεσµός από το υπουργείο Πολιτισµού και δεν θέλω η πολιτεία να νοµίζει ότι έχω τόσο πολύ άγχος (σ.σ.: χαµογελάει). Από την άλλη, έχω κι ένα δίχτυ ασφαλείας: τους συνεργάτες µου.

Πηγή: Real