Γιώργος Νταλάρας: «Η ελπίδα δεν μπορεί να χαθεί…»

«Βεβαίως. Αλλά η ελπίδα δεν μπορεί να χαθεί. Έχει χάσει ο κόσμος την εμπιστοσύνη του. Κλονίστηκε. Και η η πολιτική και η δημοκρατία, ως έννοιες, έχουν πέσει ακόμα πιο χαμηλά τα τελευταία χρόνια όχι μόνο στην Ελλάδα, πανιού. Αμφισβητούνται τα πάντα, ακόμα και πολιτικές ιδέες και ιδεολογίες που τις είχαμε πολύ ψηλά. Βλέπεις μια σκοτεινή αντίδραση, σαν να ορθώνεται ακόμα περισσότερο ένα θηρίο που νιώθει να απειλείται, και τότε καταλαβαίνεις ότι αυτό που απειλείται στην ουσία είναι η ίδια η δημοκρατία. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Έχουμε πραγματικά δει τον τελευταίο καιρό πράγματα που δεν θα έπρεπε να έχουμε δει να συμβαίνουν με τόσο άσχημο τρόπο. Τόσο απότομα που διαλύουν αρχές και νόμους» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.

-Ποιους νόμους ακριβώς εννοείτε και πού αναφέρεστε;

«Αυστηρά μιλώντας, νομίζω πως το μεγαλύτερο πλήγμα της κοινωνίας είναι η αποδόμηση των εννοιών της δικαιοσύνης και του δικαίου. Με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές καταστρατηγείται μια έννοια που λειτουργεί ως αποκούμπι των ανθρώπων. Βλέπουμε σε όλη την Ευρώπη οι πολιτικοί ιθύνοντες να δίνουν ασπίδα και όπλο στα χέρια των ισχυρών. Αντίθετα υποχωρεί το κεκτημένο που διεκδίκησαν οι δημοκρατικοί αγώνες που είχαν ως πρόταγμα να ανατρέψουν τη λογική της οικονομικής ισχύος. Δεν μπορώ, δηλαδή, να εκμεταλλεύομαι τη δύναμη μου και επειδή το δεξί μου χέρι είναι πολύ ισχυρό, να σε βαράω μέχρι να γονατίσεις. Και μην ξεχνάτε, κανείς μας δεν πρέπει να ξεχνάει, ότι είναι καθήκον όλων μας ο αγώνας για τη διεκδίκηση του δικαίου και της δικαιοσύνης. Προσωπικά μπορεί να στερήθηκα τη μόρφωση στα παιδικά μου χρόνια λόγω των συνθηκών της ζωής μου, πάντα έχω αυτό το πρόβλημα, δεν θα το έλεγα σύμπλεγμα, αλλά θέλω να διαβάζω, να μαθαίνω. Γι αυτό θέλω να είμαι ακριβής και νομίζω είμαι όταν επιμένω ότι με αυτόν τον άκρατο φιλελευθερισμό επαναφέρουμε τη λογική που πολεμάμε. Γιατί σε τι διαφέρει αυτού του είδους ο νέος ισχυρός από τους ισχυρούς του Μεσαίωνα με όλους τους αναρίθμητους στρατούς, που έδιναν λίγο στάρι και δυο εκτάρια σε κάθε κολίγο υποχρεώνοντας τον να ακολουθεί τις διαταγές του, επιμένοντας ότι τα σπαθιά είναι δικά του και πρέπει να κόβει το κεφάλι στον διπλανό του και εχθρό του; Ποιος είπε ότι σε ένα τέτοιο ζοφερό περιβάλλον εξαθλίωσης δεν μπορεί να αναβιώσει η ίδια λογική, ότι δεν είναι εύκολο να ξαναυπάρξει οποιοσδήποτε Χίτλερ και οποιοσδήποτε Τζένγκις Χαν; Γι αυτό πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και με κάθε τρόπο να αποκαταστήσουμε αυτό το έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτηρίζει αυτή την περίοδο. Βλέπω τα παιδιά, τους νεότερους, που χτίζουν το σώμα τους με τη νοοτροπία να γίνουν μηχανές για να επιβιώσουν. Οχι χάρη του αθλητισμού, αλλά για προστασία και επίδειξη δύναμης. Και δυστυχώς αυτό το κομμάτι, αυτή η νοοτροπία, υπάρχει πια επίσημα σε έναν χώρο της επίσημης πολιτικής σκηνής»