Γιάννης Φέρτης: «∆εκάξι χρόνων είχα αποφασίσει οριστικά ότι θα γίνω ηθοποιός»
Στη σκηνή του «Χορν» ερµηνεύει τον εξουσιαστικό Ορέστη: το ήµισυ της δυνατής υποκριτικής δυάδας των δίδυµων αδελφών στο νέο, µπεκετικής έµπνευσης, έργο του Λεωνίδα Προυσαλίδη «Από τη σιωπή ως την άνοιξη», που σκηνοθετεί η Λίλλη Μελεµέ. Ο λόγος για τον κόντρα ρόλο που επιφύλαξε ο ανερχόµενος θεατρικός συγγραφέας στον Γιάννη Φέρτη - έναν ζωντανό µύθο της υποκριτικής, που παραµένει εξίσου, εάν όχι περισσότερο, γοητευτικός στο πέρασµα των χρόνων. Ο ίδιος μιλάει για τον ρόλο του σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του...
Ένας «κόντρα» ρόλος, όπως αυτός του Ορέστη, είναι λόγος ικανός για να πει ένας ψαγµένος ηθοποιός το «ναι» σε µια παράσταση;
∆εν ξέρω εάν είναι «κόντρα». Όλοι οι άνθρωποι έχουµε και τα κακά µας και τα απωθηµένα µας. Κι έπειτα, εδώ και χρόνια δεν σκέφτοµαι ούτε έναν ρόλο, µεγάλο ή µικρό. ∆ιαλέγω ανάµεσα σε όσους µου προτείνουν. Ο συγγραφέας µε ήθελε γι’ αυτόν απ’ την αρχή. Εγώ συµφώνησα όταν τον ρόλο του Βασίλη (σ.σ.: του δίδυµου αδελφού του που εκπροσωπεί την καρδιά που ακολουθεί και υποτάσσεται) δέχτηκε να παίξει ο Νικήτας Τσακίρογλου, µε τον οποίο ξανασυναντιόµαστε 25 χρόνια µετά την πρώτη µας κοινή θεατρική εµφάνιση στην «Ηλέκτρα» του Σπύρου Ευαγγελάτου. Πάνω απ’ όλα, όµως, µε γοήτευσε ο τρόπος γραφής και η υπόθεση του έργου που, κατά τη γνώµη µου, είναι προορισµένο να παιχτεί και στο εξωτερικό.
Έχετε ένα κοινό «κόλληµα» µε τον Ορέστη: τη λατρεία για το θέατρο...
Γεγονός. Έφηβος έβλεπα πάρα πολύ Εθνικό και Θέατρο Τέχνης, δεν άφηνα παράσταση για παράσταση. Αγόραζα θεατρικά βιβλία, έκοβα από τις εφηµερίδες κριτικές και τις κολλούσα σ’ ένα λεύκωµα. Κι επειδή είχα ψώνιο µε τον Σαίξπηρ και τον Άµλετ, ανέβαινα τα µεσηµέρια στο δάσος του Λυκαβηττού -το σπίτι µου ήταν στους πρόποδες- µόνος µε το βιβλίο στο χέρι και απήγγελλα τους µονολόγους του. ∆εκάξι χρόνων είχα αποφασίσει οριστικά ότι θα γίνω ηθοποιός, παρότι γονείς και συγγενείς ήταν αντίθετοι στην επιλογή µου.
Πηγή: Real
.jpg?t=GYmYX7ALxtT48ojGhOMw8A)
