Αντώνης Ρέμος: «Ζούμε ψευτοεπαναστάσεις που τελειώνουν προτού ακόμη ξεκινήσουν»

«Ήταν μια απόφαση της τελευταίας στιγμής. Όταν είδα το concept μου άρεσε και κατάλαβα τη διαδραστικότητα του παιχνιδιού. Μου άρεσε και η παρέα των coaches. Ένιωθα άνετα με την παραγωγή γιατί ήταν όλοι πολύ οικείοι και γνώριμοι από τις προηγούμενες δουλειές, ενώ δεν σου κρύβω ότι έτσι επικοινωνώ και τον νέο μου δίσκο με έναν τρόπο πιο άμεσο, αφού δεν έχω τη δυνατότητα να πληρώσω μερικές χιλιάδες ευρω για να κάνω αφισοκολλήσεις ή το promotion όπως γινόταν παλιά. Παλιά υπήρχε ένα τεράστιο budget για να επικοινωνήσεις μια δισκογραφική δουλειά. Τώρα είναι ό, τι κάνει καθένας μόνος του», λέει στο Πρώτο Θέμα.

Αυτή η συρρίκνωση των μεγεθών που περιγράφει είναι ματαιωτική για έναν καλλιτέχνη;
«Ματαιωτική ή μη, αυτή είναι η πραγματικότητα. Τώρα η Ελλάδα ζει αυτό. Ο,τι μπορεί ο καθένας κάνει. Με πειράζει και με παραπειράζει που συμβαίνει, θα μου πεις γιατί δεν βγαίνω να διαδηλώσω; Γιατί ακόμη και το υπόβαθρο πίσω από τις διαδηλώσεις έχει ξεφτίσει. Έχει γίνει όπλο σε κάποια πρόστυχα μυαλά για να καλύπτουν δικές τους ανάγκες και να παίζουν δικά τους παιχνίδια. Από την άλλη, δεν είναι ακόμη η ώρα της πραγματικής επανάστασης. Όταν θα έρθει θα το καταλάβουμε όλοι. Τώρα είναι όλα πολύ θεωρητικά. Ζούμε ψευτοεπαναστάσεις που τελειώνουν προτού ακόμη ξεκινήσουν. Κι όταν λέω επανάσταση δεν εννοώ να βγω έξω στους δρόμους και να αρχίσω να καίω τον κόσμο. Αυτό είναι δειλία. Κι εγώ έχω υπάρξει έφηβος. Κι έκανα τρεις δουλειές για να μπορέσω να συντηρήσω τη μάνα μου και το σπίτι μου που θα μας το έπαιρναν οι τράπεζες. Κοίταζα να δουλέψω, όχι να βανδαλίσω ή να καταστρέψω. Είχες εσύ ένα ωραίο αμάξι και το ήθελα κι εγώ. Δεν το έκαψα, όμως, ούτε το έκλεψα. Κάπνιζα δυο χρόνια μισό πακέτο τσιγάρα αντί για τρία για να πληρώνω τα γραμμάτια του αυτοκινήτου που αγόρασα. Δούλευα. Το πρωί στην οικοδομή, το μεσημέρι σε μια αποθήκη με ποτά, το βράδυ πήγαινα κι έπλενα ποτήρια σε μια ντισκοτέκ. Και πήγαινα και στο σχολείο ενδιάμεσα. Δεν είναι παραμύθια αυτά που σου λέω. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν ότι όσα λέω τα λέω με πολύ περιληπτικό τρόπο σε σχέση με όσα έκανα. Από 12-13 μέχρι 18-19 χρονών αυτή ήταν η ζωή μου», εξιστορεί.