Γιώργος Αρμένης: «Η τηλεόραση έχει φοβερή γοητεία»

«Το 1987 έφυγε από τη ζωή ο Κάρολος Κουν και δεν ήθελα να μείνω άλλο στο Τέχνης. Του είχα πει άλλωστε «όσο ζεις δεν θα φύγω, θα είμαι δίπλα σου». Είχα παντρευτεί, ήθελα να κάνω ένα παιδί, με τόση δουλειά και άγχος και ανέχεια -γιατί παίρναμε πολύ λίγα χρήματα- βγήκα στην τηλεόραση. Με ζητούσαν κιόλας να παίξω και να γράψω. Η πρώτη δουλειά ήταν «Το σόι», στο Mega, που κράτησε δύο χρόνια με τον Γιώργο Πυρπασόπουλο και τη Γωγώ Μπρέμπου σε νεαρή ηλικία. Τη Γωγώ την είχα πάρει από ένα θεατρικό εργαστήρι» τόνισε στην Espresso.

-Στην τηλεόραση τι σας μαγεύει;

«Έχει άλλη γοητεία, όπως και το σινεμά, είναι συγγενικά αυτά τα πράγματα. Είναι ξαδέρφια, αν θέλετε. Η τηλεόραση έχει φοβερή γοητεία, τα πλάνα, το μοντάζ, να μάθεις τα λόγια, να βρεις τις γωνίες για τις λήψεις. Εκεί άρχισα να σκηνοθετώ κιόλας. Κάποια στιγμή το Mega μού ανέθεσε να σκηνοθετήσω «Το Σόι» γιατί το είχε αναλάβει άλλος σκηνοθέτης, φίλος πολύ, αλλά κάτι δεν τους πήγε. Έτσι, «αναγκάστηκα» να κάνω σκηνοθεσία. Μου είπαν «όπως το κάνεις στο θέατρο».

-Θα ξανακάνατε τηλεοπτική δουλειά;

«Ναι, αλλά σήμερα δεν υπάρχει αγορά. Ή ψάχνει κάτι εύπεπτο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις πάλι ένα «Σόι» ή ένα «Χαίρε, Τάσο Καρατάσο», δεν θέλουν να θίγεις τίποτα. Θέλουν αυτό που το παρακολουθείς να τελειώνει, χωρίς προβληματισμό, δεν ξέρω τι συμβαίνει. Ελπίζω να ανοίξει κάποια στιγμή η αγορά, γιατί περνάει δύσκολα η χώρα, δηλαδή κι εμείς σε προέκταση.»

-Αν ως εκ θαύματος τα πράγματα σας επέτρεπαν να γράψετε ελεύθερα για την τηλεόραση, τι θέμα θα διαλέγατε;

«Αυτό που μας έχει βρει εδώ κι επτά χρόνια, όλη αυτή η πίκρα, η ανέχεια, οι νυσταγμένοι άνθρωποι στα λεωφορεία, η θλίψη στα μάτια, τα κλειστά μαγαζιά.»

-Η ελπίδα δεν ήρθε τελικά…

«Ας ελπίσουμε ότι μπορεί να 'ρθει! Ελπίδα είναι αυτή, δεν ξέρεις πότε έρχεται!»