Μάνια Παπαδημητρίου: "Η Ελλάδα ήταν ένα ανεξέλεγκτο καζίνο"

«Το έργο αυτό του Αριστοφάνη είναι μια ουτοπία. Στην πραγματικότητα, ο Πλούτος δεν θα ξεστραβωθεί ποτέ. Η σημερινή κατάσταση είναι τόσο πέρα από κάθε λογική, που και τα ίδια τα θεατρικά αριστουργήματα σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Ο κόσμος βρίσκεται σε τόσο τραγική κατάσταση, που προτιμά να του μιλούν με άλλα έργα, δραστικά, και όχι θεατρικά. Ωστόσο, τέτοιου είδους κωμωδίες μας παρηγορούν, δείχνοντάς μας ότι τόσα χρόνια πριν από τα δικά μας δεινά υπήρχαν άνθρωποι που βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση» τονίζει η ηθοποιός. Οσο για τον θεατρικό χειμώνα που προμηνύεται... βαρύς, καθώς όπως διαλαλούν οι κασσάνδρες ο κόσμος ίσως και να θεωρεί τις παραστάσεις είδος πολυτελείας: «Ηδη ονειρεύομαι με φίλους ότι θα κάνουμε πράγματα φτηνά σε πραγματικούς χώρους, ώστε να γλιτώσουμε το κόστος από την κατασκευή σκηνικών και την ενοικίαση θεάτρων. Δεν θα σταματήσουμε να κάνουμε θέατρο γιατί δεν ξέρουμε να κάνουμε τίποτε άλλο». Αν και υπάρχουν φορές που σκέφτεται: «Ισως τελικά να συμφέρει περισσότερο έναν ηθοποιό να δουλεύει χωρίς λεφτά, ή να μη δουλεύει καθόλου. Να πεθάνεις στην ψάθα ή στο σανίδι; Ιδού η απορία!». Εξοργίζεται όταν ακούει από «παράγοντες του χώρου» να λένε «“δεν έχω λεφτά να πληρώσω τους ηθοποιούς”, την ίδια στιγμή που σπαταλούν υπέρογκα ποσά για την κατασκευή άψυχων σκηνικών. Εκεί είναι που τρελαίνεσαι. Ομως υπάρχουν τρόποι να κάνεις φθηνότερες παραγωγές: να μην υπερκοστολογείς τα υλικά, αλλά να υπερκοστολογείς τους ανθρώπους, που το έχουν άμεση ανάγκη. Παλεύω να παραμείνω αισιόδοξη και σε μεγάλο βαθμό το καταφέρνω. Θεωρεί ότι ο Αριστοφάνης κλείνει το μάτι στον σύγχρονο άνθρωπο τόσο μέσα από τον «Πλούτο» όσο και μέσα από άλλα έργα του: «Ο συγγραφέας με το αιρετικό χιούμορ και τη συντηρητική σκέψη προσπαθεί να μιλήσει στον κόσμο για τη σύνεση και το μέτρο: όλο αυτό το παιχνίδι της υπερπροσφοράς πλούτου έχει κάποια στιγμή ένα τέλος και ένα πολύ ακριβό τίμημα. Τόσα δάνεια, τόσες πιστωτικές κάρτες, θυμίζουν ότι εδώ και πολλά χρόνια η Ελλάδα ήταν ένα ανεξέλεγκτο καζίνο και οι Ελληνες τραβούσαν ασταμάτητα χρυσά νομίσματα από τον κουλοχέρη, που τώρα όμως στέρεψε. Καθημερινά ακούμε για παιδιά 35 ετών που αυτοκτονούν. Γιατί άραγε; Αφού εκείνα δεν ευθύνονται για την κρίση, πότε να προλάβουν να κλέψουν- στα πέντε τους χρόνια; Κάποιοι άλλοι πρέπει να πληρώσουν και όχι οι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι ήδη προσπαθούν να οραματιστούν πώς θα είναι στα 60 τους κι αν θααξιωθούν να πάρουν σύνταξη ως τότε. Κωμικοτραγικό».

ΠΗΓΗ: "Το Βήμα"