Ελένη Καρακάση: «Έχω αποδεχτεί μόνο το γεγονός ότι δεν θα αποφύγουμε τον θάνατο»
Πώς αποφάσισε η Ελένη Καρακάση να κάνει μια… θανατερή μουσική παράσταση; Τι την δελέασε;
«Ξεκίνησε σαν πλάκα από την προηγούμενη μουσική παράσταση, που είχαμε κάνει με τον Δημήτρη Χαλιώτη το 2014, και ήταν αφιερωμένη στον Έρωτα και τις διάφορες πτυχές του. Λέγαμε στον πρόλογο ότι, αφού ο Έρωτας και ο Θάνατος είναι τα δύο κεντρικά θέματα που έχουν απασχολήσει την Τέχνη διαχρονικά, την επόμενη χρονιά θα κάναμε και μία μουσική παράσταση για τον Θάνατο. Φυσικά δεν το εννοούσαμε τότε. Στα τέλη του περασμένου καλοκαιριού η ιδέα ξανάπεσε στο τραπέζι και είπαμε να το τολμήσουμε» τόνισε στο Καρφί.
-Τι ακριβώς παρουσιάζετε;
«Η παράσταση έχει σαν κορμό της αγαπημένα (γνωστά ή λιγότερο γνωστά) τραγούδια που αφορούν τον θάνατο με διάφορους τρόπους. Αναζητώντας τέτοια κομμάτια διαπιστώσαμε πρώτον, ότι ο θάνατος είναι αγαπημένο θέμα των Ελλήνων στιχουργών, αφού υπάρχει απίστευτη ποικιλία τέτοιων τραγουδιών, και δεύτερον, ότι δεν πρόκειται μόνο για μοιρολόγια ή καταθλιπτικά τραγούδια αλλά και για λαϊκά τραγούδια με τα οποία κάνεις κέφι. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το «Να πεθάνεις να πεθάνεις» του Βαμβακάρη, το «Ο Χάρος βγήκε παγανιά» των Μούτση και Ελευθερίου ή το «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα» των Νικολόπουλου και Παπαδόπουλου. Φτιάξαμε λοιπόν μία μουσική παράσταση που το γέλιο διαδέχεται τη συγκίνηση. Γράφτηκαν από τον Δημήτρη Χαλιώτη χιουμοριστικές ενδιάμεσες πολύ σύντομες πρόζες που ουσιαστικά σε περνάνε από το ένα τραγούδι στο άλλο και στήσαμε την παράσταση με πολύ μαύρο χιούμορ. Ενδεικτικά να σας πούμε ότι έχουμε ένα φέρετρο πάνω στη σκηνή»
-Πιστεύετε πως τα «θανατέρα» είναι κομμάτια που ταιριάζουν αυτή τη περίοδο στην Ελλάδα; Περιγράφουν κατά κάποιο τρόπο την κατάστασή της;
«Ο θάνατος αφορά πάντα και παντού. Είναι η μόνη βεβαιότητα που έχουμε στη ζωή μας. Σηματοδοτεί ένα άγνωστο που άλλοτε τρομάζει, άλλοτε γοητεύει κι άλλοτε αφήνει άπλετο χώρο στο φιλοσοφείν. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι μορφές της Τέχνης έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ μαζί του. Δεν είναι νομίζω σωστό λοιπόν να περιορίσουμε το θέμα στην Ελλάδα σήμερα και στη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε. Άλλωστε σε καμία περίπτωση δεν παρουσιάζουμε μία καταθλιπτική παράσταση. Το αντίθετο. Θέλουμε να ξορκίσουμε τη μιζέρια και την κατάθλιψη, να σταθούμε στα ίσα μπροστά στον θάνατο, να τον τραγουδήσουμε και να λυτρωθούμε με έναν τρόπο. Χαρακτηριστικά λέμε ότι φτιάχνουμε μια μουσική παράσταση που τραγουδάει τον θάνατο γιορτάζοντας τη ζωή»
-Ποια η σχέση σας με τον θάνατο; Τον έχετε αποδεχτεί ή όχι;
«Έχω αποδεχτεί μόνο το γεγονός ότι δεν θα τον αποφύγουμε»
-Υπήρξε κάποια δύσκολη στιγμή στη ζωή σας μέχρι σήμερα που να αφορά την απώλεια ενός ανθρώπου;
«Του πατέρα μου, που έφυγε πριν από 22 χρόνια»
