Μανώλης Δεστούνης: «Τώρα θα ήμουν στα θυμαράκια»

Πότε χάσατε τη μητέρα σας;

Ήταν σημαδιακή η χρονιά. Το 1984 έκανα την ταινία «Άλλος για τον Παράδεισο» με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Νίκο Ρίζο. Εκείνη τη χρονιά έπαθα την τρίτη γαστρορραγία μου -από μικρός είχα έλκος στομάχου- και πέθανε κι η μανούλα μου. Μάλιστα, ήμουν στο Νοσοκομείο Ελπίς και ήρθε ο γαμπρός μου να με ειδοποιήσει ότι πέθανε η μάνα μου. Βγάλαμε τους ορούς, υπέγραψα για να μπορέσω να φύγω από το νοσοκομείο και να πάω στην κηδεία. Δεν το ξεχνάω ποτέ αυτό. Ήμουν 44 χρονών, μεγάλος, αλλά με νεανική καρδιά. Τη μάνα μου τη χάρηκα, τη γεύτηκα, την πήγα δύο φόρες στο Λονδίνο, στη Θεσσαλονίκη, στη Ρόδο αεροπορικώς, γιατί δεν είχε μπει ποτέ σε αεροπλάνο. Δόξα τω Θεώ τα μεγάλα χρόνια της τα ευχαριστήθηκε, δεν της έλειψε τίποτα.

Λέγατε από μικρός ότι θα γίνετε καλλιτέχνης; Πώς το αποφασίσατε;

Απέναντι από το σχολείο μου, το οποίο, όταν έβρεχε, έσταζε και μαζεύαμε όλα τα θρανία στην αντίθετη πλευρά, ζούσε ο Γιώργος Οικονομίδης με τα πεθερικά του, τον Χρήστο και τη Νίτσα Τσαγανέα. Από μικρός τους έβλεπα σχεδόν καθημερινά και τους θαύμαζα. Υστερα από περίπου 20 χρόνια έτυχε να συνεργαστώ μαζί τους. Με αγαπούσαν. Με φώναζαν «Μανωλάκη» κι εγώ τους είπα ότι τους έβλεπα από μικρός απέναντι απ' το σχολείο. Είναι μνήμες που δεν ξεχνιούνται.

Πολλή δουλειά, με αποτέλεσμα να μην προσέχετε τον εαυτό σας. Έτσι;

Αν δεν ήταν η γιατρός και συγγραφέας Τούλα Μπούτου, τώρα εγώ θα ήμουν στα... θυμαράκια! Είναι ο άνθρωπος που μου έσωσε τη ζωή, το alter ego μου. Όταν είχα εμφανίσει καρκίνο στον οισοφάγο, αν δεν ήταν εκείνη, να με πάρει από το αυτί να κάνω τις εξετάσεις μου, τώρα δεν θα ζούσα. Είναι ο φύλακας άγγελός μου. Τη λατρεύω, της οφείλω πολλά και θα είναι για μένα πάντα ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Κι έχω παίξει, βέβαια, και τα εννέα έργα που έχει γράψει για το θέατρο, είπε στην Espresso.