Άννα Ανδριανού: «Φεύγοντας» ο πατέρας μου, κατάλαβα ότι υπάρχει θάνατος»

«Οι μεγαλύτερες ανατροπές στη ζωή μου ήταν δύο: Η μία ήταν ευχάριστη και η άλλη δυσάρεστη, αλλά και οι δύο με άλλαξαν παρά πολύ ως άτομο. Η μία ήταν η στιγμή που γνώρισα τον Γιάννη Μπότση και είμαστε μαζί. Αυτό άλλαξε όχι μόνο τη ζωή μου, τον τρόπο που ζούσα μέχρι τότε, το συναισθηματικό μου κόσμο, αλλά με έμαθε και να μοιράζομαι και να μπορώ να είμαι μαζί μ' έναν άνθρωπο, γιατί συνήθως τα μοναχοπαίδια δεν το έχουν ακριβώς αυτό. Μου άνοιξε πολλούς ορίζοντες, πνευματικούς και καλλιτεχνικούς, άλλαξε την καριέρα μου. Είναι ο άνθρωπος που με βοήθησε πάρα πολύ σαν σεναριογράφο, είναι εξαιρετικός σ' αυτό. Με απογείωσε επαγγελματικά και προσωπικά, είναι ένας μεγάλος σταθμός» τόνισε στο Λοιπόν.

-Ποιος ήταν ο άλλος... σταθμός;

«Ήταν ο θάνατος του πατέρα μου, πριν από 4 χρόνια. Για μένα δεν ήταν απλώς ένας πατέρας, είχαμε μια σχέση που ήταν τα πάντα. Ήταν αδελφική, συναδελφική, φιλική, ήταν ο άνθρωπος στον οποίο μίλαγα για όλα, βλεπόμασταν κάθε μέρα, περνάγαμε απίστευτες στιγμές μαζί και τον θαύμαζα περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο. Η φιλοσοφία και ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα με καθόρισε, η καλοσύνη, η γενναιοδωρία, το χιούμορ του, αλλά κυρίως το πάθος και η αγάπη του για ζωή. «Φεύγοντας» ο πατέρας μου, κατάλαβα ότι υπάρχει θάνατος, παρόλο, που έχω «χάσει» και τη μητέρα μου, σε αρκετά νεαρή ηλικία, ενώ σε πολύ νεότερη ηλικία «έχασα» τον ετεροθαλή αδελφό μου. Έχω «χάσει» πολλούς αγαπημένους φίλους, όπως η Μαλβίνα Κάραλη, που ήταν κατά κάποιον τρόπο μέντορά$ μου, ο Δημήτρης Ποταμίτης, με τον οποίο δουλέψαμε χρόνια μαζί, αλλά μόνο όταν πέθανε ο πατέρας μου είπα: «Α, μπορούμε να πεθάνουμε όλοι λοιπόν, υπάρχει θάνατος...». Μου ήταν αδιανόητο, γιατί ήταν ένα τόσο ζωντανός άνθρωπος. Έφυγε ένα δικό μου κομμάτι, από τον εαυτό μου»