Η Ιωάννα Παππά συναντά στο σανίδι τον Γεώργιο Βιζυηνό

Η ηθοποιός αφηγείται την ιστορία ως μια βιωματική ανάμνηση, κατά την διάρκεια της οποίας παριστά και όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα. "Πρόκειται για την ιστορία του ίδιου του Βιζυηνού”, λέει στη Real, «όταν, σε ηλικία δέκα χρόνων, δούλεψε παραγιός σ’ έναν σκληρό και τυραννικό ράπτη στην Κωνσταντινούπολη. Ο δραματικός αυτός εγκλεισμός εξάπτει φαντασία, επιθυμίες και φόβους, με αποτέλεσμα μια αφήγηση που συνδυάζει συναρπαστικό ρεαλισμό με ποιητικό στοχασμό».

Ποιος είναι ο σκοπός αλλά κι ο τελικός σταθμός αυτού του ταξιδιού;

Ο τίτλος έχει άμεση αναφορά στην πορεία του ανθρώπου προς τον θάνατο. Στο μακρύτερο ταξίδι του κόσμου. Ο παππούς περιγράφει με συγκινητικό τρόπο στον εγγονό την επιθυμία που είχε από πολύ μικρό παιδί να φτιάξει με ξύλα κάτι σαν σκάλα, να ανέβει, να τρυπήσει μια τρύπα, να μπει στα ουράνια!

Πώς ο λόγος του Βιζυηνού μπορεί να επικοινωνήσει με τον σύγχρονο θεατή;

Η γλώσσα του κειμένου είναι η καθαρεύουσα. Συνάντησα δυσκολία στο στάδιο της εκμάθησης του λόγου αλλά και της κατανόησης του κειμένου. Προσπαθήσαμε ώστε το τελικό αποτέλεσμα να δυσκολέψει όσο το δυνατόν λιγότερο τον θεατή. Θα μου δώσει μεγάλη χαρά να ακούσω ότι στην παράσταση δεν υπήρξε κάποιος θεατής που να ένιωσε χάσμα και ότι ήταν σε όλους, ανά πάσα στιγμή, καθαρό το τι λεγόταν ή τι συνέβαινε στην ιστορία.

Ο Δ. Αβδελιώδης έχει μια συγκεκριμένη μέθοδο όσον αφορά στην προσέγγιση των κειμένων. Τι απαιτεί από έναν ηθοποιό;

Με τον Δήμο είναι η δεύτερή μας συνεργασία. Το 2012 συνεργαστήκαμε στο Εθνικό θέατρο, στην "Ερωφίλη". Η δουλειά που κάνει με τον λόγο μου φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμη. Πιστεύω στους διαφορετικούς τρόπους. Αποκαλύπτουν πράγματα για την ουσία της δουλειάς μας, όχι μόνο σε επίπεδο τεχνικής.

Ποιες σκέψεις σας δημιουργεί σήμερα η κατάσταση στο χώρο του θεάτρου;

Σε έναν βαθμό, πιστεύω ότι μπορούμε να ορίσουμε την μοίρα μας. Οι συνθήκες δεν θα είναι πάντοτε ευνοϊκές. Την δεδομένη στιγμή ένιωθα έντονα την ανάγκη να ασχοληθώ με ένα κείμενο που θα με κινητοποιεί ψυχικά. Όταν ο Δήμος Αβδελιώδης μου πρότεινε "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον", είπα ναι, χωρίς δεύτερη σκέψη.