Κόρα Καρβούνη: «Καμία κοινωνία δεν δέχεται το ξένο, επειδή ξυπνάει συναισθήματα που δεν θες να δεις»

Ενα ακόμα κλασικό έργο. ένας ακόμα εμβληματικός ρόλος. Υπάρχουν για εσένα ρόλοι πιο ενδιαφέροντες από άλλους;

Είναι πάντα υπέροχο να καταπιάνεσαι με ολοκληρωμένα και φιλοσοφημένα έργα, όπως αυτά του αρχαίου δράματος. Τα σύγχρονα συχνά χωλαίνουν σε αυτό. Όμως οι προτιμήσεις μου δεν έχουν σχέση με το έργο ή τον ρόλο. Εγώ προτιμώ συνεργασίες.

Η συγκεκριμένη τραγωδία αποτελεί σημείο αναφοράς για την αποδοχή του ξένου, του διαφορετικού. Πώς κρίνεις τον τρόπο που ο Έλληνας τοποθετείται σήμερα απέναντί του;

Πιστεύω πως καμία κοινωνία δεν δέχεται το ξένο, επειδή σου ξυπνάει συναισθήματα που δεν θες να δεις. Μόνο η τέχνη το αγκαλιάζει. Κάθε άνθρωπος αισθάνεται πως το διαφορετικό απειλεί να αλλοιώσει τη ζωή και την ταυτότητά του. Δεν το κατακρίνω, ούτε βγάζω την ουρά μου απέξω. Εγώ που μένω στην Ομόνοια, αναγκάστηκα να αλλάξω σπίτι, γιατί δίπλα μου άνοιξε ολόκληρο κέντρο μεταναστών, 300 ενήλικες και 50 μωρά, που δεν με άφηναν να κοιμηθώ για 8 μήνες. Εγώ αισθάνομαι πως εκδιώχθηκα. Γιατί ζήτησα -ματαίως- από την Αστυνομία και τους υπεύθυνους να πάρουν κάποια στοιχείώδη μέτρα οργάνωσης, να τηρούνται οι ώρες κοινής ησυχίας να γίνει μια μόνωση στον χώρο κ.ο.κ. Δεν είπα να διώξουν τους ανθρώπους, πού να πάνε κι αυτοί; Όμως αυτό το χύμα και η ανοργανωσιά του ελληνικού κράτους δεν αντέχονται. Κάτι τέτοια αυξάνουν την αγανάκτηση του κόσμου. Φοβάμαι ότι θα -τρομάξουμε στις επόμενες εκλογές με τα ποσοστά του φασισμού... Αποδοχή του ξένου δεν σημαίνει ελεημοσύνη ή «ελληνική φιλοξενία» (και εγώ πήγαινα ρούχα και φαγητό στους μετανάστες). Έχει να κάνει με τη συμπόνια και την ενσυναίσθηση. Κι αυτό δεν το βλέπω γύρω μου.

Είπες πριν πως μόνο η τέχνη αγκαλιάζει το ξένο...

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα ξένο. Ο άνθρωπος έχει τα πάντα μέσα του. Και στο θέατρο, οι ρόλοι μπορούν, αν τους το επιτρέψεις, να σου αποκαλύψουν κομμάτια σου που μπορεί να μη φανταζόσουν ότι υπάρχουν, τα άγρια και δυσκολεμένα σου σημεία. Παλαιότερα, ας πούμε, μου ήταν πιο εύκολο να βγάλω θυμό ως συναίσθημα. Με τα πιο «μαλακά» και ευαίσθητα μου είχα πρόβλημα. Άρχισα, λοιπόν, σιγά-σιγά να τα δουλεύω. Κάπως έτσι απέκτησα ένα θησαυροφυλάκιο συναισθημάτων απ' όπου αντλώ εφόδια ανάλογα με τον ρόλο.

Πού χάνεις και πού κερδίζεις σε αυτή τη δουλειά;

Έχω ένα καλό και ένα κακό μαζί. Είμαι έντονη, εκρηκτική ως άτομο, μπορεί να γίνω και υπερβολική. Αυτό, όμως δεν θέλω να βγει στην παράσταση. Οπότε με αποφορτίζω στη διάρκεια των πρόβων. Δίνω «πολύ» για να μαζευτεί. Δίνω την ευκαιρία στον σκηνοθέτη αν θέλει κάτι να τα κρατήσει ή να το πετάξει. Εξάλλου, πάντα το θέατρο φέρνει το ακραίο απέναντίσου για να μπορέσεις να ησυχάσεις στην ψυχή σου ότι δεν είσαι τόσο κακός άνθρωπος.

Πηγή: Real