Χάρης Φραγκούλης: «Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πόνο μπορεί να χωρέσει ένας άνθρωπος»

Στέκεται απέναντί του, προσπαθεί να τον καταλάβει, κάνει άλματα με το μυαλό και την ψυχή του, βάζει τα δυνατά του. Αυτός ο ταλαντούχος ηθοποιός που ξεχώρισε νωρίς, που εξελίσσεται και προχωρά, λίγο προτού κατέβει στην Επίδαυρο, μοιράζεται τις σκέψεις του για τον ήρωά του, το θέατρο και τη ζωή.

«Ο Ιάσων είναι ένας αποτυχημένος ήρωας. Πήγε να πάρει το Χρυσόμαλλο δέρας και δεν τα κατάφερε. Γύρισε αλλά βασιλιάς δεν έγινε. Εξορίστηκε. Κατέληξε στην Κόρινθο και παντρεύτηκε τη Γλαύκη. Το πιο ενδιαφέρον στην περίπτωσή του είναι η ιστορία. Τι παθαίνει ο ήρωας. Πόσο πόνο μπορεί να χωρέσει ένας άνθρωπος. Γιατί τα παθαίνει όλα. Αυτό είναι ενδιαφέρον και θα ήταν αν συνέβαινε και τώρα. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πόνο μπορεί να χωρέσει ένας άνθρωπος. Δεν μπορώ να το προσεγγίσω. Εχει κάτι το ατελείωτο. Δεν μπορώ να πω ότι το έκανα, ότι το κατάφερα» τόνισε στο Βήμα.

Κι αυτό, όπως εξηγεί, γιατί «όσο ασχολείσαι ξεδιπλώνονται κι άλλα σημαντικά στοιχεία. Καταλαβαίνω ότι αυτοί οι άνθρωποι θέλανε να ενωθούν με κάτι απόλυτο, κάτι που εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω, σαν ποτάμι κάτω από το έργο. Μόνο με τη φαντασία σιγά-σιγά κατάλαβα ότι αυτοί οι άνθρωποι μιλάνε αλλιώς. Υπάρχει ένα άλλο θρησκευτικό σύστημα. Μιλάνε επί ίσοις όροις με τους θεούς, είναι ημίθεοι, σκοτώνουν θεούς. Δεν είναι κατώτεροι αυτοί οι άνθρωποι. Ενώ εγώ δεν μπορώ να γίνω θεός, είμαι θνητός. Ε, λοιπόν, αυτή η μάχη υπάρχει στο έργο. Αυτή η ένωση με το απόλυτο ξεδίπλωσε».

Η πρώτη προσπάθεια προσέγγισης έγινε μέσα από τη συμπεριφορά του Ιάσονα: «Διάβαζα τον ρόλο και σκεφτόμουν τι τσογλάνι είναι ο Ιάσων. Γιατί τα κάνει τα πράγματα έτσι, αφού μπορεί να τα κάνει αλλιώς, γιατί τόση εμπάθεια, γιατί της μιλάει έτσι, γιατί τη διαλύει. Κατά βάθος βρίσκεται κάτι άλλο από το τσογλάνι, τον αλαζόνα ή την εξουσία. Μια πληγή ενός ανθρώπου που δεν έγινε ήρωας, που δεν έγινε θεός. Δεν πάει από τη συμπεριφορά, δεν είναι αυτός ο τρόπος προσέγγισης, είναι μισός, λειψός. Το θέμα δεν είναι αν πρόκειται για καλό ή κακό παιδί. Το θέμα είναι αντίστροφο, ότι αυτός μιλάει από την αδυναμία, όχι από τη δύναμή του. Από την έλλειψή του, όχι από εξουσία. Είναι ένας αποτυχημένος ήρωας, ένας μη θεός. Και από αποτυχημένος γίνεται ο αποτυχημένος. Εφόσον δεν μπορεί να είναι ο επιτυχημένος, θα γίνει το ανάποδο».

Μέσα σε αυτή τη διαδρομή του ρόλου του πόσο κατανοητή τού είναι η πράξη της Μήδειας; «Ποτέ δεν μπορώ να κατανοήσω την πράξη της Μήδειας, με την έννοια να τη χωρέσω. Δεν μπορώ να τη δικαιολογήσω. Εγώ, ένας δυτικός, με τη νοοτροπία του "προχωράω μπροστά", δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό στ' αλήθεια. Μόνο με την επιθυμία της ένωσης με το απόλυτο, και πάλι με τη φαντασία. Γιατί δεν μπορώ να έχω τέτοιες αναφορές». Και συνεχίζει: «Νομίζω ότι αυτά τα πρόσωπα εμπεριέχουν όλα όσα τους συμβαίνουν. Είναι άτομα που μεταβάλλουν την ιστορία, που γίνονται ιστορία και είναι πια η ιστορία. Δεν τους επιβάλλεται η ιστορία. Δεν είναι ένας πρόσφυγας που καταπιέζεται και αντιδρά έτσι. Για εμένα αυτό είναι κάτι που το μειώνει». Και προσθέτει: «Ο Ιάσων πονάει, αλλά ένα κομμάτι του τουλάχιστον θέλει να πονέσει έτσι κι εκείνη».