Ο Πανταζής μιλάει για τον χαμό της μητέρας του: «Ο πόνος είναι μεγάλος. Η απώλεια πονάει πολύ»

Τι θυμάσαι έντονα από το ξεκίνημα σου;

Τη μανούλα μου στη κουζίνα του νυχτερινού κέντρου να πλένει πιάτα κι εγώ έξω τραγουδούσα. Αγνά κι ωραία χρόνια.

Πάντα είχες δίπλα σου ανθρώπους της οικογενείας σου. Τους έπαιρνες μαζί σου σε κάθε δουλειά σου;

Είχαν ανάγκη. Ο μπαμπάς μου ήταν άρρωστος, τελικά τον «χάσαμε» τότε, έπρεπε να δουλέψει η μαμά μέσα στην κουζίνα, εγώ το πρωί δούλευα σε επιπλάδικο, έκανα ντιβανοκασέλες που γίνονταν κρεβάτι και το βράδυ τραγουδούσα. Έπρεπε να του πάρουμε φάρμακα. Πάντα είχα κοντά μου ανθρώπους δικούς μου, βοήθαγα, πρόσφερα και εργασία. Όταν πέθανε ο μπαμπάς μου έγινα πατέρας, προστάτης, όλα εγώ.

Πρόσφατα «έχασες» και τη μητέρα σου...

Ο πόνος, είναι μεγάλος δεν ξεπερνιέται...Όσο και να μεγαλώνει ένα παιδί όταν σταματάς να ακούς τη λέξη «παιδί μου»...Μου λείπει που μου τηλεφωνούσε κάθε βράδυ για να μου πει «καληνύχτα», είναι πόνος. Σαράντα χρόνια μου ,έλεγε το ίδιο: «Πότε θα έρθεις να με δεις; θα πεθάνω και δεν θα έχειδς έρθει να με δεις...», ήταν το...κόλπο αυτό κι αυτό το...κόλπο μου λείπει...Ήταν δύο φορές μανά, με, βρήκε ενός έτους και στάθηκε δίπλα μου σαν ηρωίδα, γιατί «έχασα» το μπαμπά μου 19 χρονών, πέθανε από καρκίνο, Μετά εκείνη στο πρόσωπο μου έβλεπε το μπαμπά, του έμοιαζα κιόλας. Τη βιολογική μου μητέρα από, φωτογραφία την έχω δει. Η απώλεια πονάει, όμως ο χρόνος είναι γιατρός, κι αυτό θα περάσει...

Πηγή: Λοιπόν