Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Δεν παίρνω τίποτα ως δεδομένο»

«Η κατάσταση που ζούμε είναι μια συνέπεια πράξεων, ιστορικά, και όχι μόνο των ανθρώπων τώρα. Δεν έχει να κάνει με την Αριστερά, τη Δεξιά, το Κέντρο. Τα πράγματα έχουν γίνει πολύ συστημικά. Πιστεύω όμως στην αλληλεγγύη» τόνισε στην Κυριακάτικη Ελευθερία.

-Η σχέση σας με την πολιτική;

«Εγώ είμαι ηθοποιός, δεν είμαι πολιτικός.»

-Για τους ηθοποιούς ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα;

«Οι ηθοποιοί περνούν δύσκολα στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να υπάρχει μια μέριμνα. Ενας ηθοποιός κάθε έξι μήνες αναζητεί εργασία. Μπορεί να δουλεύει πολύ καλά τη μία σεζόν και μετά να είναι άνεργος. Πώς μπορείς να ζητάς προκαταβολή φόρου από κάποιον που απλώς είχε μια χρονιά δύο δουλειές και την επόμενη μπορεί να μη βγάλει τίποτα; Δεν θα μπορέσει να επιβιώσει.»

-Τι σημαίνει το θέατρο για εσάς και πώς μπήκε στη ζωή σας;

«Με έβρισκα μέσα στο θέατρο, γαλήνευα. Ήξερα στα 18 μου πως θα γίνω ηθοποιός. Έφυγα στην Αγγλία για έναν χρόνο προκειμένου να σπουδάσω Μάρκετινγκ, να κάνω αυτό που δεν μπορούσε να μου υποσχεθεί η ζωή μου εδώ.»

-Τι σημαίνει να είναι κάποιος ηθοποιός σήμερα και πόσο διαφορετική είναι η έννοια της υποκριτικής για την κάθε γενιά;

«Το θέατρο έχει μια δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος που είναι να κάνει πράγματα στο θέατρο θα τα κάνει. Εχει να κάνει όμως και με την εποχή. Οι παλαιότεροι βίωσαν άλλες καταστάσεις. Ενας άνθρωπος 20 ετών έχει τεράστιο χάσμα -επικοινωνίας και λειτουργίας- με έναν 70 ετών. Αλλά-ζει και γλώσσα, προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα. Θεωρώ πως στο σήμερα η γνώση παρέχεται θεατρικά πιο εύκολα λόγω τεχνολογίας. Η έννοια ηθοποιός έχει μπερδευτεί όμως πλέον και λίγο με το κομμάτι της ταυτότητας. Δεν είναι η άμεση αναγνώριση του σήμερα, αλλά η διάρκεια που σε φτάνει κάπου, Η ανάγκη των ανθρώπων να είναι ηθοποιοί πρέπει να είναι για όλη τους τη ζωή.»

-Δεν έχουμε ως άνθρωποι το δικαίωμα στην αλλαγή;

«Φυσικά, αλλά δεν θα θεωρούμαστε ηθοποιοί. Εγώ είμαι 40 χρονών και ακόμα παλεύω μέσα μου να αναγνωρίζω την έννοια. Το παλεύω μόνο και μόνο για να μου δημιουργείται ένα κίνητρο ώστε να προσπαθώ κάθε φορά. Δεν παίρνω τίποτα ως δεδομένο. Αναιρώ τον εαυτό μου κάθε φορά και προσπαθώ κάτι καλύτερο για την επόμενη»

«Η κατάσταση που ζούμε είναι μια συνέπεια πράξεων, ιστορικά, και όχι μόνο των ανθρώπων τώρα. Δεν έχει να κάνει με την Αριστερά, τη Δεξιά, το Κέντρο. Τα πράγματα έχουν γίνει πολύ συστημικά. Πιστεύω όμως στην αλληλεγγύη» τόνισε στην Κυριακάτικη Ελευθερία.

-Η σχέση σας με την πολιτική;

«Εγώ είμαι ηθοποιός, δεν είμαι πολιτικός.»

-Για τους ηθοποιούς ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα;

«Οι ηθοποιοί περνούν δύσκολα στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να υπάρχει μια μέριμνα. Ενας ηθοποιός κάθε έξι μήνες αναζητεί εργασία. Μπορεί να δουλεύει πολύ καλά τη μία σεζόν και μετά να είναι άνεργος. Πώς μπορείς να ζητάς προκαταβολή φόρου από κάποιον που απλώς είχε μια χρονιά δύο δουλειές και την επόμενη μπορεί να μη βγάλει τίποτα; Δεν θα μπορέσει να επιβιώσει.»

Τι σημαίνει το θέατρο για εσάς και πώς μπήκε στη ζωή σας;

«Με έβρισκα μέσα στο θέατρο, γαλήνευα. Ήξερα στα 18 μου πως θα γίνω ηθοποιός. Έφυγα στην Αγγλία για έναν χρόνο προκειμένου να σπουδάσω Μάρκετινγκ, να κάνω αυτό που δεν μπορούσε να μου υποσχεθεί η ζωή μου εδώ.»

-Τι σημαίνει να είναι κάποιος ηθοποιός σήμερα και πόσο διαφορετική είναι η έννοια της υποκριτικής για την κάθε γενιά;

«Το θέατρο έχει μια δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος που είναι να κάνει πράγματα στο θέατρο θα τα κάνει. Εχει να κάνει όμως και με την εποχή. Οι παλαιότεροι βίωσαν άλλες καταστάσεις. Ενας άνθρωπος 20 ετών έχει τεράστιο χάσμα -επικοινωνίας και λειτουργίας- με έναν 70 ετών. Αλλά-ζει και γλώσσα, προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα. Θεωρώ πως στο σήμερα η γνώση παρέχεται θεατρικά πιο εύκολα λόγω τεχνολογίας. Η έννοια ηθοποιός έχει μπερδευτεί όμως πλέον και λίγο με το κομμάτι της ταυτότητας. Δεν είναι η άμεση αναγνώριση του σήμερα, αλλά η διάρκεια που σε φτάνει κάπου, Η ανάγκη των ανθρώπων να είναι ηθοποιοί πρέπει να είναι για όλη τους τη ζωή.»

-Δεν έχουμε ως άνθρωποι το δικαίωμα στην αλλαγή;

«Φυσικά, αλλά δεν θα θεωρούμαστε ηθοποιοί. Εγώ είμαι 40 χρονών και ακόμα παλεύω μέσα μου να αναγνωρίζω την έννοια. Το παλεύω μόνο και μόνο για να μου δημιουργείται ένα κίνητρο ώστε να προσπαθώ κάθε φορά. Δεν παίρνω τίποτα ως δεδομένο. Αναιρώ τον εαυτό μου κάθε φορά και προσπαθώ κάτι καλύτερο για την επόμενη»