Μάκης Δημάκης: «Είχα πατέρα-σπαθί, άνθρωπο-εργάτη, δεν τον έχω πια...»

«Ως παιδάκι, σε ηλικία 14 ετών, έχω δουλέψει σερβιτόρος τις καλοκαιρινές περιόδους στη Χαλκιδική, για να με βάλει ο πατέρας μου στη λογική ότι δουλεύω και πληρώνομαι, όπως και να εκτιμάω τις διακοπές που έκανα. Είχα πατέρα-σπαθί, άνθρωπο-εργάτη, δεν τον έχω πια... Η μητέρα μου είναι ακόμα βράχος, ο αδελφός μου είναι μουσικός και με μύησε στη δουλειά, με έβαλε στο χώρο, πήρα στοιχεία από αυτόν και με βοήθησε πάρα πολύ. Είχα ανθρώπους - στήριγμα από τα παιδικά χρόνια μου.

Η οικογένεια μου αγαπούσε τη μουσική, δεν βρήκα κάποιο πρόβλημα, να μου πουν να μην ασχοληθώ και να κάνω κάτι άλλο. Από μικρό παιδάκι έλεγα ότι θα γίνω τραγουδιστής. Στο σχολείο... μέτρια πράγματα προς το κακό. Μου έτρωγε πολλές ώρες την ημέρα το ότι έπαιζα μπουζούκι, γιατί είχα 4-5 ώρες τη μέρα μουσική. Το διάβασμα δεν μου άρεσε πάρα πολύ, ίσα ίσα για να περνάνε οι τάξεις. Στο σχολείο ήμουν εκείνος που συμμετείχε όταν άρχιζε το γλέντι, τότε έπαιρνα τα βραβεία μου, όταν έπαιζα μουσική», λέει στο περιοδικό Λοιπόν ο ίδιος.