Πέμυ Ζούνη: «Ο θυμός είναι πολύ άχρηστο συναίσθημα»

Απέχεις από τη μικρή οθόνη. Αρνείσαι τη¬λεοπτικές προτάσεις που έρχονται ή έχει κλεί¬σει για εσένα αυτός ο κύκλος;

Υπάρχουν κάποιες προτάσεις κάθε τόσο, ωστόσο δεν έχει προκύψει ισχυρό κίνητρο για εμένα. Το κίνητρο, όπως έλεγα πάντα, είναι η δυνατότητα μιας παραγωγής που να θυμίζει σινεμά και φυσικά το ανθρώπινο περιβάλλον. Ίσως να έκλεισε ο κύκλος θα δούμε...

Βλέπεις τηλεόραση; Σε γοητεύει κάτι σε αυτή;

Βλέπω πια μόνο ταινίες. Έχω την εντύπωση ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε πια για γοητεία. Ίσως μόνο σε κάποια εξαιρετικά ντοκιμαντέρ.

Η μόδα των ριάλιτι πώς σου φαίνεται;

Κάπως ανθρωποφαγική...

Τι άλλαξε από την Πέμη που ξεκινούσε στον χώρο και την Πέμη του σήμερα; Τι κέρδισες και τι απώλεσες στη διαδρομή;

Τόσα χρόνια πέρασαν, κάτι δεν θα έχει αλλάξει; Κέρδισα μερικές ρυτίδες που θα πει πως επέζησα, όπως λέει και ο Russel. Πολλές εμπειρίες στα πολλά χιλιόμετρα πτήσης. Λίγο περισσότερη αυτογνωσία. Πολύτιμους φίλους. Και επειδή είμαι της άποψης ότι όλα σωστά γίνονται, δεν θεωρώ ότι έχασα κάτι. Ακόμα και οι αποτυχίες ή τα λάθη είναι κέρδος που πονάει.

Έχεις ρόλους-απωθημένα;

Ειλικρινά όχι. Κάθε ρόλος ήταν μια εξαιρετική τύχη. Ο ρόλος είναι μια αφορμή για περισσότερη εσωτερική «ευρυχωρία». Δεν είναι αυτοσκοπός.

Η Πέμη εκτός θεάτρου: τι την πικραίνει ή τι τη θυμώνει και τι της γλυκαίνει την ψυχή;

Η πικρία προκύπτει όταν κάποιος που αγαπάς σε αδικήσει. Είναι λίγες αυτές οι περιπτώσεις ευτυχώς. Εκεί ζητάς βοήθεια από τη λογική. Ο θυμός είναι πολύ άχρηστο συναίσθημα. Αν με θυμώσει η αγένεια, ας πούμε, προσπαθώ να βγάλω το άτομο εκτός πλαισίου μου. Με γλυκαίνουν σταθερά οι φίλοι, τα όμορφα κείμενα, η ευγένεια άγνωστων ανθρώπων, τα δέντρα και η θάλασσα, μια ήσυχη κουβέντα, η εμπνευσμένη ερμηνεία ενός ρόλου από κάποιον συνάδελφο.

Πηγή: Real