Μελία Κράιλινγκ: «Πιστεύω ότι αν αγαπάς κάτι πάρα πολύ, συν λίγη τύχη, φτάνεις κάπου»
Το πρώτο πράγµα που σκέφτεσαι όταν βλέπεις απέναντί σου τη Μελία Κράιλινγκ, είναι ότι της συµβαίνει αυτό που πολλοί Έλληνες ηθοποιοί έχουν ονειρευτεί: µια αληθινά διεθνής καριέρα. Το βιογραφικό της περιλαµβάνει επιτυχηµένες τηλεοπτικές σειρές («Οι Βοργίες», «Tyrant»), ένα blockbuster της Marvel («Οι φύλακες του Γαλαξία»), πασίγνωστους συµπρωταγωνιστές (Τζέρεµι Αϊρονς, Σαµ Νιλ, Βιν Ντίζελ) και συνεργασίες µε καταξιωµένους σκηνοθέτες (Νιλ Τζόρνταν, Μάικ Φίγκις). Τώρα υποδύεται την Χαρά Λιουδάκη στη νέα, ιδιαίτερα συγκινητική ταινία του σπουδαίου Παντελή Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα». Ερωτευµένη µε τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη (Ανδρέας Κωνσταντίνου), έναν άντρα παγιδευµένο στα δίχτυα των ναζί. Είναι η ηρωίδα ενός γενναίου έρωτα µε σκοτεινό τέλος - αφού η ιστορία της ταινίας αφορά την εκτέλεση των 200 Ελλήνων αντιστασιακών στην Καισαριανή.Για την ακρίβεια, η Μελία είναι κατά το ήµισυ Ελληνίδα. Μητέρα της είναι η γνωστή δηµοσιογράφος και συγγραφέας Κάτια ∆ηµοπούλου και πατέρας της ο Αµερικανός Ράνταλ Κράιλινγκ. Μεγάλωσε στην Αθήνα, ζει στο Λος Αντζελες, αλλά δεν θυµίζει καθόλου, µα καθόλου, «Αµερικανάκι».
Πώς αισθάνεσαι για την ηρωίδα σου - ένα υπαρκτό πρόσωπο;
Όταν γυρίζαµε την ταινία, δεν ήθελα να µάθω τι απέγινε η Χαρά µετά τα γεγονότα. ∆εν ήθελα να ξέρω τις κατοπινές επιλογές της, δεν ήθελα να την κρίνω, για να µπορώ να την υποδυθώ όπως ήταν στην Κατοχή. Ετσι σκέφτοµαι γενικά. Ποτέ δεν θα ήθελα να είχα τη µαγική δύναµη να βλέπω το µέλλον - αν βλέπεις το µέλλον, πώς µπορείς να είσαι αυθεντικός στο παρόν; Τη Χαρά τη γνώρισα µέσα από το σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη. Και από µια φωτογραφία της. Εδειχνε συγκρατηµένη - έτσι την υποδύθηκα κι εγώ.
Πώς έχει στο µυαλό του τα χρόνια του ’40 ένας τόσο νέος άνθρωπος όσο εσύ;
Άκουσα πάρα πολλές ιστορίες από τον παππού και τη γιαγιά µου. Μαγείρευε η γιαγιά µου, ας πούµε, και κάτι πυροδοτούσε µέσα της την ανάµνηση κι έλεγε την ιστορία. Κάποιες αδελφές της τις είχαν βιάσει στρατιώτες, ο παππούς µου, χωρίς να είναι αντάρτης, έπρεπε να κρυφτεί στο βουνό... Εµένα αυτό που µε ενδιαφέρει από τα χρόνια εκείνα δεν είναι τόσο το πολιτικό κοµµάτι, αλλά οι σχέσεις των ανθρώπων. ∆εν είχαν τηλέφωνο ή e-mail, τα γράµµατα δίνονταν κρυφά. ∆εν µπορούσαν να µιλήσουν µην τους ακούσουν είτε οι στρατιώτες είτε οι γείτονες. Σκεφτόµουν πόσο δυνατή θα έπρεπε να ήταν η σύνδεση µεταξύ της Χαράς και του Ναπολέοντα, ώστε να κρατηθεί ένας τέτοιος έρωτας ζωντανός και ακέραιος, όταν όλα ήταν εναντίον τους.
Την πρόλαβες την εποχή του έρωτα χωρίς κινητό;
Στο τσακ! Σήµερα, όσο εύκολο είναι να στείλεις ένα µήνυµα, τόσο εύκολο είναι και να αλλάξεις σύντροφο. Όπως οι πληροφορίες, έτσι και οι άνθρωποι είµαστε πιο αναλώσιµοι. ∆εν λέω ότι ερωτεύονταν πιο πολύ τότε, αλλά αφοσιώνονταν περισσότερο, πάλευαν πιο πολύ, ρίσκαραν περισσότερο να πονέσουν.
Η διαδροµή που διαγράφεις είναι όνειρο πολλών. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;
∆εν θα πω ότι δεν προσπάθησα, η αλήθεια όµως είναι ότι όλο αυτό ξεκινάει από το σπίτι. Είµαι πάρα πολύ τυχερή. Εχω µια µαµά που δεν µε έκανε ποτέ να αισθανθώ ότι πρέπει να κάνω κάτι οπωσδήποτε. Βλέπω τους γονείς κάποιων φίλων που ακόµα τους πιέζουν προς µία κατεύθυνση. Πιστεύω ότι αν αγαπάς κάτι πάρα πολύ, συν λίγη τύχη, φτάνεις κάπου.
Προχωράς βήµα-βήµα ή θέτεις συγκεκριµένους στόχους;
Πολλοί φίλοι µου µού κάνουν πλάκα, «άντε, και στα Οσκαρ!». ∆εν σκέφτοµαι καθόλου έτσι, αν το κάνω, θα πάψω να περνάω καλά, θα γίνω υστερική και κανείς δεν θα θέλει να δουλέψει µαζί µου!
Πηγή: Real
