Μιχάλης Ρέππας: Οι φοβίες, η γραφή και η συνεργασία

-Έχετε φοβίες;

Μ.Ρ.: «Φοβάμαι τα ύψη, τα αεροπλάνα, τον σεισμό, τη φωτιά, τη θάλασσα, δεν μου αρέσει να είμαι στα ανοιχτά. Δεν είναι, όμως, ότι δεν θα πάω κάπου εξαιτίας μιας φοβίας» τόνισε στην Ελευθερία του Τύπου.

Θ.Π.: «Φοβάμαι τα ύψη, αλλά όχι και τα αεροπλάνα. Δεν βλέπω θρίλερ, από αυτά που κόβουν κεφάλια. Δεν έχω δει ούτε καν την «Εκτη αίσθηση». Δεν έχω πάντως μία φοβία που μου δυσκολεύει τη ζωή»

-Αρα έχετε φόβους, όχι φοβίες που σας αλλάζουν τη ζωή...

Μ.Ρ.: «Ευτυχώς, όχι. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να μπω στο ασανσέρ, όπως ο Παύλος Ευαγγελόπουλος.»

-Ας πάμε πίσω στον χρόνο... Πότε νιώσατε την πρώτη έλξη για τον χώρο που έμελλε να γίνει το επαγγελματικό σας σπίτι;

Μ.Ρ.: «Την εποχή του Δαλιανίδη, όταν βλέπαμε στο σινεμά τις «Θαλασσιές τΐ8 χάντρες», «Γοργόνες και μάγκες» και «Ηλέκτρα», πολύ πριν το «Σατυρικόν».

-Πότε έγινε συνειδητή η ανάγκη γραφής;

Μ.Ρ.: «Άργησε πολύ. Εγώ νόμιζα ότι ήμουν ηθοποιός. Αφού πήγα στη Σχολή του Εθνικού και έχω παίξει, το ξέρεις.»

Θ.Π.: «Για μένα συνειδητό έγινε όταν τελειώσαμε τις «Χάριτες»!

-Πριν από το τέλος τους, ωστόσο, είχε προηγηθεί η συγγραφή τους. Αρα;

Μ.Ρ: «Η Βαγενά του το έβγαλε. Με το ζόρι τον έβαλε να γράφει. Με την επιμονή τη3. Είναι σίφουνας η Αννα.»

Θ.Π.: «Νομίζω πως η μοίρα σε φέρνει προς τα εκεί. Εμένα, τον Λάκη Λαζόπουλο και τη Δήμητρα Παπαδοπούλου μας «έβγαλε» η Βαγενά.»

-Πριν γίνετε συγγραφικό δίδυμο, τι γράφατε;

Μ.Ρ.: «Ποτέ δεν έγραφα. Ούτε ποιήματα ούτε τίποτα»

Θ.Π.: «Ούτε εγώ!»

-Το πρώτο δείγμα γραφής ήταν δηλαδή επαγγελματικό;

Μ.Ρ: «Ναι, και για τους δυο μας ήταν κάτι επαγγελματικό. Εγώ είχα τελειώσει τη Σχολή του Εθνικού και είχε γίνει μια ομάδα. Δεν είχαμε κείμενα και είπαμε με έναν φίλο να τα γράψουμε εμείς. Κι έτσι πρωτοέγραψα με εκείνον. Ο Θανάσης έστελνε κάτι γράμματα σε μια φίλη του κι αυτή τα διάβαζε σε έναν φίλο της ηθοποιό, τον Ροζάκη, ο οποίος ήταν φίλος με τη Βαγενά. Και κάπως έτσι η Βαγενά τον έβαλε να γράφει νούμερα για επιθεώρηση.»