Άλκη Ζέη: «Είχα πιστέψει ένα διάστημα πως θα γινόμουν ηθοποιός»

«Είχα πιστέψει ένα διάστημα πως θα γινόμουν ηθοποιός. Εκανα πέντε χρόνια σχολή στο Ωδείο Αθηνών, αλλά ο άντρας μου πίστευε πως δεν έχω ταλέντο στο θέατρο. Δεν με έσπρωχνε να γίνω ηθοποιός. Πίστευε πολύ στη γραφή μου. Στα γράμματα του μου έλεγε: Να γράψεις, να γράψεις».

Υπάρχει για εκείνη αυτό που λέμε ο ιδανικός αναγνώστης;
«Οταν γράφω, δεν σκέφτομαι τον αναγνώστη. Οταν γράφω για παιδιά, σκέφτομαι τον ήρωα μου και γίνομαι εγώ μικρός ήρωας. Οταν γράφω για μεγάλους, είναι οι σκέψεις μου, οι αναμνήσεις μου. Δεν απευθύνομαι σε αναγνώστες. Παίζω με τους ήρωες μου»

Πού γράφει κυρίως τα βιβλία σας σήμερα;
«Στις Βρυξέλλες. Από τον Δεκέμβριο μέχρι τον Μάρτιο ζω εκεί, στο σπίτι της κόρης μου. Εκεί έχω όλον τον χρόνο δικό μου. Μπορεί να γράφω και πηγαινοέρχονται τα εγγόνια μου. Και μικρά που ήταν, δεν με εμπόδιζαν»

Στο τελευταίο βιβλίο «Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;» αναφέρεται στο δικό τους ερώτημα.
«Με ρωτούσαν τα εγγόνια μου πόσο θα ζήσω όταν ήταν μικρά. Τους έλεγα δέκα χρόνια, όχι, ήταν λίγα. Ελεγαν 15, όχι, ήταν πολλά. Συμφωνούσαμε στη μέση. Αλλά μετά πέρασαν 17 χρόνια. Και είπα, ποιος μου τα χάρισε τα υπόλοιπα; Τώρα, αν πω κάτι τέτοιο, αλλάζουν κουβέντα. Το βιβλίο αποτελείται από διάφορα βιογραφικά κομμάτια που είχαν μπει στο περιοδικό «Λέξεις» στα «Νέα», μια συλλογή που έκανε ο Θανάσης Νιάρχος. Τα μάζεψα όλα μαζί και, όπου ήταν αυτοβιογραφικά κομμάτια, έχω προσθέσει κάτι σημερινό. Τα διηγήματα τα έχω αφήσει όπως ήταν», λέει η ίδια στην Κυριακάτικη Ελευθερία.