Νίκη Παλληκαράκη: «Έπιασα τον εαυτό μου να συνειδητοποιεί ότι...»

«Όχι, η ζωή μου έχει απ' όλα. Δεν έχω ξεχωρίσει Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά που μου έχει συμβεί κάτι διαφορετικό. Τις περισσότερες γιορτές ήμουν στο θέατρο, με διπλές παραστάσεις και το εορταστικό πρόγραμμα. Πάντα ερχόμασταν κοντά και υπάρχει μια τρυφεράδα, μια μικρή συνωμοσία μεταξύ των τεχνικών και γενικότερα όλων των ανθρώπων του θεάτρου τις ημέρες αυτές. Έτσι, περνάμε όλοι μαζί τις γιορτές» τόνισε στο Λοιπόν.

-Αυτό είναι κάτι που σε γεμίζει, σε ευχαριστεί;

«Ναι, νιώθω πλήρης με αυτό, νιώθω πολύ καλά.»

-Δίνεις την αίσθηση ότι έχεις ρυθμίσει τα πράγματα έτσι ώστε να βρίσκεσαι στο θέατρο και στη δουλειά σου κάθε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.

«Είναι αλήθεια ότι εγώ έχω ρυθμίσει έτσι τα πράγματα στη ζωή μου για να βρίσκομαι στη δουλειά μου αυτές τις μέρες. Μέσα σ' ένα εσωτερικό ψάξιμο αναρωτήθηκα πολλές φορές γιατί διάλεξα αυτό, τι μου έχει προσφέρει αυτή η δουλειά πέρα από το πνευματικό κομμάτι της καλλιέργειας και της μόρφωσης... Γιατί όποιος ασχοληθεί με το θέατρο πιστεύω ακράδαντα ότι γίνεται καλύτερος και πιο καλλιεργημένος άνθρωπος.»

-Τι απάντησες;

«Έπιασα τον εαυτό μου να συνειδητοποιεί ότι επειδή ως παιδάκι, και μάλιστα παιδί ενός παθιασμένου έρωτα, στο σπίτι μας είχαμε ασπρόμαυρες στιγμές. Πολύ άσπρες και πολύ μαύρες-στιγμές κι εγώ ήμουν το παιδί που έπαιζα το ρόλο του ενήλικα. Είχα μια συμπεριφορά που στήριζα τους άλλους στο συναίσθημα τους, στο τι αισθάνονται, ήθελα να τους προστατέψω... Αυτή η δουλειά που κάνω μου πρόσφερε το να ξαναζωντανέψει το παιδί μέσα μου, να ελευθερωθεί και από την άλλη μπόρεσα να εκφράσω δικά μου συναισθήματα και να έχω την ανάγκη να με ακούσουν.»

-Απωθημένα συναισθήματα;

«Όχι. Τα παιδιά οικογενειών με έντονες διαφωνίες και καβγάδες νιώθουν ότι σε όλη τους την παιδική ηλικία τα αισθήματα των γονιών τους με κάποιον τρόπο πρωταγωνιστούν. Το παιδί προσπαθεί να βρει χώρο να εκφράσει το δικό του συναίσθημα. Αυτή η δουλειά νιώθω ότι με λύτρωσε, εκφράζοντας συναισθήματα ανθρωπίνων συμπεριφορών και καταστάσεων που ήταν σαν να έβγαζα διάφορα δικά μου κι ένιωθα ότι αρέσουν τα συναισθήματα μου και κάποιος θα τα ακούσει. Λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά αυτό σ' εμένα. Πρώτη φορά ένιωσα ότι ακούγονται κι ενδιαφέρουν τα συναισθήματα μου και ας μην ήταν τα δικά μου, αλλά του ρόλου. Απελευθερώθηκε και το παιδάκι μέσα μου, γιατί στο σπίτι έπαιζα έντονα το ρόλο του ενήλικα. Όμως, μου έχει προσφέρει κι άλλες χαρές η δουλειά μου.»