Άννα Ανδριανού: Η πιο δύσκολη Πρωτοχρονιά της: «Το μόνο που αποφάσισα να κάνω από απόγνωση ήταν…»

Τι έκανες την Πρωτοχρονιά εκείνη που ήσουν... τελειωμένη;

Το μόνο που αποφάσισα να κάνω από απόγνωση ήταν, αφού δεν είχα να πάω πουθενά, να πάω στα Σελήνια στη Σαλαμίνα, όπου ζούσε ένας συγγενής, ένας θείος, ο οποίος είναι άστεγος και συντηρώ εγώ και κάποιοι συγγενείς με ό,τι μπορούμε. Τον έβλεπα μία φορά το μήνα, ζούσε σχεδόν στο δρόμο, του είχαν παραχωρήσει στην είσοδο ενός κτιρίου ένα χώρο. Υπέροχος άνθρωπος ο Γιώργος και πήγα να τον δω και να τον βγάλω έξω. Πήγα μαζί του σ' ένα ταβερνάκι, φάγαμε, κάναμε μαζί Πρωτοχρονιά και τον ξαναπήγα εκεί που κοιμόταν. Του είχα πει να μείνει μαζί μου, αλλά δεν ήθελε, είχε συνηθίσει έτσι και από ένα σημείο και μετά είναι το αντίθετο του ιδρυματισμού ο δρόμος, δεν θέλουν. Είχε πολλά θέματα, αλλά δεν μπορούσε να συνηθίσει αλλιώς. Ήταν η καλύτερη Πρωτοχρονιά της ζωής μου. Καμία δεν ήταν σαν εκείνη, ούτε μετά, που είχα σύζυγο, λεφτά, επιτυχίες, φίλους, ήμουν καλεσμένη σε πάρτι...

Σε παρακολουθούμε στην τηλεόραση, στο σίριαλ «Ο άντρας των ονείρων μου».

Στην τηλεόραση παίζω τον αντίθετα κόντρα ρόλο από εκείνο στο θέατρο. Η Έλλη που υποδύομαι είναι ένας πρωταγωνιστικός ρόλος καταπληκτικός, μια σνομπ, τρελή, αριστοκράτισσα, η οποία θέλει να ελέγχει τα πάντα. Παράλληλα, ασχολείται με την ενέργεια, κάνει διαλογισμό, τρώει περίεργες τροφές και καταδυναστεύει τους γύρω της θέλοντας να κάνει πάντα το δικό της. Με διασκεδάζει τρελά αυτή η ηρωίδα, κι αυτή έχει ένα παιδί μέσα της. Πρέπει να νιώθουμε βαθιά ευγνωμοσύνη για ό,τι ζούμε. Οι άνθρωποι που γκρινιάζουν για τη ζωή τους έχουν μια αυτολύπηση κι αυτό είναι μιζέρια.

Πάντα είχες αυτή τη χαρά για τη ζωή;

Πιτσιρίκα δεν ήμουν έτσι, ήμουν μάλλον μελαγχολικό παιδί. Κάποια στιγμή, το 1990, ήμουν σε μια φάση περίεργη, γιατί είχε πεθάνει η μαμά μου, πολύ νέα,58 χρονών από καρκίνο. Ήμουν σε κακή κατάσταση, είχα χωρίσει, ήμουν μόνη, δεν ήμουν καλά οικονομικά, ούτε ψυχολογικά, και εκείνη την Πρωτοχρονιά δεν με έχει καλέσει κανένας πουθενά. Πάντα σε όλη μου τη ζωή την Πρωτοχρονιά δεν πέρναγα καλά, γιατί ποτέ δεν ήταν τόσο καλό όσο το ονειρευόμουν.

Τι ονειρευόσουν;

Να με καλέσουν κάπου ωραία, να έχω φίλους γύρω μου, τον καλό μου και όλα να είναι τέλεια, όλα αυτά που παραμυθιαζόμαστε για τις γιορτές. Εκείνη την ημέρα, όπως ήμουν μέσα στην «καντίφλα», αφού έχει σκοτωθεί και η γάτα μου, που αγαπούσα πολύ, κάτι που συνέβη μπροστά στα μάτια μου από αυτοκίνητο. Όπως καταλαβαίνει, ήμουν τελειωμένη.

Πηγή: Λοιπόν